Op 1 juni 2020 beklimt team tandem de Mont Ventoux In het kader van ‘Klimmen tegen MS’. Ik ben blij met het voorstel van B en de medewerking van de andere fietsers. Ik train al, we trainen wekelijks op de tandem, bij het volgende seizoen vaker. En we vragen je om ons te sponsoren, bijvoorbeeld […]
Mijn blog – help jij team Tandem mee de berg op tegen MS?
Op 1 juni 2020 beklimt team tandem de Mont Ventoux
In het kader van ‘Klimmen tegen MS’. Ik ben blij met het voorstel van B en de medewerking van de andere fietsers. Ik train al, we trainen wekelijks op de tandem, bij het volgende seizoen vaker. En we vragen je om ons te sponsoren, bijvoorbeeld via:
Let op, het wordt leuk. Fietsen naar de top van de Mont Ventoux is zwaar, maar de voorbereidingen zijn leuk. Sportfietsers nodigen we ook uit om mee te fietsen in het heuvelland, zodat je al een beetje onze uitdaging mee kunt voelen. Voordat het zover is, laat ik het weten!
Mijn blog – Ik stel je voor aan:
Rollator Tante Lea opgepimpt
Deze rollator heb ik georven van mijn overleden tante Lea. Ik ben er blij mee. Ik heb hem opgepimpt, ook om los te komen van het imago van rollators, alleen voor oude mensen.
Bij het Werkhuis (Maastricht) ben ik geholpen. Ik raad je aan om dat ook te doen als je hem kunt gebruiken. Weet je trouwenswat het meest gebruikte Maastrichtse woord in Maastricht volgens het Mestreechs dictionaire in 1019 was? Een sjravelkeerke (rollator).
Redenen voor een rollator
Die zijn er voor mindervaliden genoeg. Ook t.o.v. een loopstok. De ergotherapeut met wie ik sprak, gaf aan dat een rollator je kan helpen met je evenwicht.
Iemand vertelde me dat in zorghuizen rollatoren opgepimpt worden als therapie. Daardoor vallen mensen veel minder vaak. Een rollator zorgt daarvoor.
Het Werkhuis doet meer
Het doel van het Werkhuis spreekt mij (en jou?) heel erg aan. Ik kom er graag, op maandagochtend en op donderdag/vrijdagochtend. Ik ben er om te pimpen of om te mozaīeken. Het is leuk om creatief bezig te zijn, maar ook sociaal. Een goede, goedkope plek met een goed gesprek en koffie of thee.
In het uiterste zuiden en een voorbeeld voor andere plaatsen in Nederland!
Mijn blog – Stichting Gips
Wat me ook gelukkig maakt
Woensdag had ik een gesprek met Marianne Ubaghs van de Stichting Gips. Zij heeft een dwarslaesie en is, hoe dan ook, positief. Ik sprak haar in een koffietent op station Sittard, zij in een rolstoel, ik met rollator.
De manier waarop Stichting Gips werkt
Gehandicapten worden vervoerd een bustaxi naar een basisschool. Ze geven voorlichting aan groep 7 of 8 over hun handicap en over de problemen die ze dat op levert. En de manier waarop ze daarmee omgaan. Ik loop 4 keer mee en kan kijken of ik er, als gedeeltelijk gehandicapte, iets mee kan. Maar het idee waarop de Stichting Gips werkt, spreekt me aan.
De onmacht en onwetendheid wegnemen
Hier in Bunde zijn we bezig met de ‘Bereikbaarheid van Bunde’. We proberen, als Buurtnetwerk Bunde, samen met de gemeente, Bunde toegankelijker te maken, vooral voor gehandicapten, op alle niveaus. Dát is lastig, om daar aandacht aan te geven. Mensen vinden veel van een ander, van hoe hij zij zich gedraagt. Het moet hen alleen als persoon niet in de weg zitten. En juist dat is waar de lessen van de Stichting Gips over gaan: onmacht en onwetendheid wegnemen.
Ik moet nog beginnen aan de pilot, maar ik heb er alle vertrouwen in
Mijn blog – ben jij gelukkig?
Ik (gedeeltelijk) wel
Mijn ziekte maakt me incompleet, maar ik ben met de liefde van mijn leven, ik heb doelen (onder meer ‘klimmen tegen MS’) die me passen gevonden en ik geniet, hier en nu, van momenten. En mindfulness heeft me een levensles gegeven die me geluk biedt. Ik las een stuk over bucket lists, en wat voor nut dat voor geluk heeft.
Geluk wordt, mede door wat Aristoteles daarvan vond, bepaald door je rol in de maatschappij. Door hoe je je daarbij voelt. Hoe anderen daarom, dankzij jou, zich daarin voelen.
Dus, ik ben gelukkig zonder ingewikkelde bucket list.
Mijn blog – jonge mantelzorgers
Ben jij er één?
Of ken je iemand? Geeft hij of zij dat toe? Veel mensen zijn mantelzorger. Bijvoorbeeld voor hun demente ouders. Soms voor hun Down-kind. Zij krijgen aandacht. Jonge mantelzorgers minder. Soms geven ze liever niet toe dat ze een zieke naaste hebben. Dan weten vrienden het niet. Mijn ziekte is (nog) onzichtbaar. Ik heb mijn kinderen wel allemaal aangemeld voor ‘jonge mantelzorgers’ in Maastricht. Zelfs een vriendje met een zieke ouder.
Zie je mij?
In Trouw van zaterdag stond een stuk van een fotografe die ze zelf een autistische broer en zus heeft en die jonge mantelzorgers op de foto heeft gezet. Dat vind ik mooi! Als iemand aan mij vraagt hoe het met me gaat, vind ik dat lief. En ik wijs ook op B, zodat ze die vraag over zijn welstand kunnen stellen. Mijn kinderen verdienen die vraag ook.
Dus ik stelde hen die vraag
Om te beginnen met degene die thuis was. Dat vinden jongeren eng. Zij moeten het ook maar accepteren. Gelukkig geef ik hen dat voorbeeld, mede door mindfulness. Ik vroeg dus wat het voor diegene betekende. Het maakte hem/haar (ga maar niet gissen wie het was, ik wil hun veiligheid bewaken) ongeduldig, omdat ik me minder kan concentreren en ‘omgevingsdoof’ ben. Voor de rest was alles oké volgens mijn respondent. Dat was een vrij kort gesprek, maar ik wil ook aandacht aan mensen om me heen geven.
Dat heeft het artikel in Trouw me geleerd
- 1
- 2
- 3
- …
- 140
- Volgende pagina »