De pc werkt niet meer. Dus nu maar het alternatief van de I-Pad. Ieder nadeel… Bij mozaïek sprak ik met mensen over mijn festival-ervaring. Later in rolstoel, op een podiumpje bovenin, pole position. ‘O, dat wil ik ook’, riep V enthousiast. En dat laat me denken aan mijn minder-valide vriendinnen die geen rolstoel, rollator of […]
365 dagenblog – dag 142, toch door
En tóch is kamperen, ook voor mij, fijn
Vannacht, toen ik even niet sliep, bedacht ik dat ik toch het vakantiegevoel wil vasthouden. Tijd genoeg, maar ritten zijn te voet zo ver. Dus toch maar proberen of de driewieler in de bus kan. Dan kan ik vaker met B mee. Goed voor een mooie droom.
Dromen blijft mooi
365 dagen-blog dag xxx, op ‘vakantie’ en slecht ter been
B en ik zijn met de bus in Den Haag
Ik verheugde me erop. Weer aan zee. Met zijn tweeën.
Dat is ook leuk. Veel herkenning, mooie herinneringen van toen we er nog woonden. Goed geslapen in de bus. Vanmorgen stond B om 7 uur op om naar zijn werkte gaan en ik sliep lekker door tot 11 uur. Toen ik opstond, besloot ik naar de supermarkt op de camping te gaan. Ik liep met 2 stokken om teproberen of ik zonder rollator kon. Dan kon ik naar de bus, naar het station, naar C in Leiden en op de tandem terug naar de bus.
Naar de supermarkt was te lang voor me, met de stokken. De spullen die ik er gekocht had en de magere plastic zak waar ze in zaten, waren zwaar (4 peren, een fles afwasmiddel en een doosje met thee). De zak scheurde en ongemerkt raakte ik de thee en het afwasmiddel onderweg kwijt. Daar baalde ik van. B wees me er in ons tekefoongesprek terecht op dat ik à la mindfulness moest uitgaan van ‘er is wat er is’. Hij heeft gelijk. En toch baal ik ervan. Volgens mij had ik eerder moeten denken aan wat ik wil(de) doen.
Ik denk wel dat LDN (dat nu op is) me dingen kan geven. Ik was, toen ik het gebruikte, minder moe en minder wankel.
Zou dat echt zo zijn?
365 dagen- blog dag 140, voortgang met LDN II
Vandaag las ik een bericht in Trouw over de onwil van farmaceutische bedrijven. Die willen niet meewerken aan onderzoek als dat minder financiële voordelen oplevert.
Is dat het probleem dat LDN ook heeft?
Zo lijkt het. Het is goedkoop, de neuroloog heeft moeite met het feit dat het weinig getest is. Ik wilde stoppen, maar na twee dagen zonder merk ik dat vermoeider ben. Heeft het één met het ander te maken? Wie weet? Binnenkort, als ik weer pillen krijg, probeer ik weer.
Voorlopig maar gezond eten en bewegen, mediteren, plezier hebben…
365 dagen- blog dag 139, voortgang met LDN
Zoals beloofd vertel ik álles
Onderweg naar mozaīek bedacht ik dat LDN me nu niets oplevert. Zelfs geen bijwerkingen. Mijn tabletten zijn nu even op, maar ik heb op 6 juni een afspraak met de orthomoleculair arts. Nu al (E), omdat ik dacht dat LDN me nekklachten bezorgde. Dat is niet zo. Geen bijwerkingen zoals ik al aangaf.
Maar het zette me wel, al fietsend, aan het denken
Ik legde het voor aan B. Die vindt dat ik niet (zoals zo vaak) te snel moet stoppen. Voor de arts ben ik verzekerd en LDN is niet te duur. Ik gebruik als één van de weinige soortgenoten betaferon zonder problemen en moet ermee doorgaan omdat mijn neuroloog dat wil. Het is mij als niet-arts niet duidelijk of de twee medicijnen elkaar in de weg staan.
Maar goed, ik houd LDN aan. Misschien stop ik inderdaad weer te snel
365 dagen- blog dag 137 en 138, het Werkhuis
Gisteren zat ik bij een overleg van het Werkhuis. Dat was leuk!
Hoe ik daar terechtkwam?
1 a 2 maal per week doe ik daar mee met mozaïek. Vorige week vroeg ik aan onze begeleidster (want, let op, het is geen juf en het is geen les) of het Werkhuis ook iets doet met communicatie. Er is niets te vinden over het Werkhuis. De site laat te wensen over en de rest…? G liet me weten dat er een overlegmoment was. Daar ben ik gisteren, vanwege mijn interesse, bij geweest.
Het Werkhuis stapt af van systeemdenken
Dat was boeiend. De gemeente subsidieert het Werkhuis en bestuur en ambtenaren begrijpen niet dat het anders werkt dan het systeem van waaruit de overheid werkt. Ik heb al eens eerder aan G gevraagd waarom het Werkhuis zo heet. Zij wist het ook niet direct. Ik interpreteer het als een groep mensen die werkt volgens eigen inzichten. Lessen worden er niet gegeven (bijna niet) en iedereen helpt elkaar waar nodig. Iedereen gunt elkaar wat. De kosten voor een dagdeel zijn 2,50 euro. Daar kan een goede muziekschool of iets dergelijks niet van leven.
Mensen die gebruik maken van activiteiten bij het Werkhuis zijn legio. Gewoon, mensen die graag tekenen, mozaïeken, naaien, schilderen. Mensen die graag samen met anderen zijn. Mensen met of zonder werk, met of zonder problemen.
Onlangs vertelde iemand bij het Werkhuis dat hij opgegroeid was in verschillende landen, want zijn vader was als militair steeds op andere plekken aan het werk. Dat hij moeite had met contacten leggen heeft hem naar het Werkhuis gebracht. Er was ook iemand die door invaliditeit geen normale baan heeft. Ik kan er ook bij, omdat ik ziek ben (gelukkig ben ik niet bedlegerig).
Mensen zoals iedereen, dus
Net zoals ik. J zei tegen me dat hij graag om-denkt. En dat past goed bij het Werkhuis. Ik ben zoals iedereen, zonder vaste baan, en ik wil graag mijn kennis van communicatie voor het Werkhuis inzetten.
Ik hoop dat dat lukt!