Vorige week maakte ik een afspraak voor osteopathie. Het was al de derde afspraak bij de fysiotherapie. De andere twee afspraken die ik heb zijn wekelijks terugkerend en met dezelfde persoon, maar osteopathie is nieuw en op mijn verzoek. Ik genees niet, maar het kan wellicht mijn pijn verminderen. Ik had dus een eenmalige afspraak, […]
Waar?
We hadden het over vragen. ‘Waar’ is bijzonder. Je denkt misschien aan een plaatsbepaling, maar het kan ook over gelijk of over ongelijk gaan. Of over liegen.
De laatste tijd verneem ik in gesprekken over ‘waar’heden waarvan gesprekspartners overtuigd zijn dat ze waar zijn. Dat hoor ik vaak. En ik ben via Netflix een serie aan het volgen waar nu ‘liegen’ centraal staat. Volgens mij is het wel heel bekend hoe dat werkt. ‘Normale’ mensen liegen veel of weinig. Autistische mensen zijn eerlijk. Kijk maar eens naar A-typical op Netflix.
Ik ben vrij eerlijk
Dat denk ik en daarover krijg ik vaak een negatief oordeel. Want ik ben snel en vertel makkelijk de waarheid.
Is dat schadelijk?
Soms komt dat hard aan. Zwijgen is misschien het best. Maar, dan moet het wel ‘waar’ Lijken! Dus, niet te veel meer vragen over waar of niet.
Wat?
Steeds meer merk ik het belang van vragen. Niet alles weten. Veel intelligente mensen zeggen dat ze vooral heel veel niet weten.
Zo intelligent zijn ze wel! Ik stelde mezelf altijd al vragen, en mindfulness heeft me nóg meer geleerd om dingen in vraag te stellen of ze gewoon los te laten. ‘Laat maar’. Weten levert niet veel op. Wie weet wat? Vaak weten we ‘het’ niet. En acceptatie is het enige wat ertoe doet.
In een krantenbericht (sorry, ik weet niet meer welk) wordt onderscheid gemaakt tussen de aard van twee mensen: zij die overleven en naleven en zij die van hun leven iets willen maken, onderscheid willen maken. Ik geloof dat ik bij die tweede partij hoor. En ik ken mensen die bij elke partij horen.
Brengt me meteen bij mijn ziekte, ms. Ik kan me afvragen: waarom ik? Dat heb ik regelmatig gedaan. Ik heb nog geen antwoord gevonden. Mij leidt het tot de vraag waar ik over sprak met mijn orthomoleculair therapeut. Heb ik een bijzondere eigenschap die me deze ziekte geeft? Een antwoord heb ik (nog) niet. Het maakt niet uit. Als ik doorleef met ms dan wel graag met onderscheid.
Ik wil zo goed mogelijk doorleven en genieten van wat en wie ik heb.
Wie?
Gisteren zag ik de indrukwekkende film ‘Black K Klansman’ van Spike Lee.
Dan voel ik me schuldig
Ik ben altijd bezig met mijn ziekte, ms, voel me continu ziek, en de mensen in de film zijn gewoon (ik ook, hoor), en moeten vooral bezig zijn met de rol die de maatschappij hen aan doet.
Met een beetje pech hebben sommigen van hen ook ms.. Ik let nóg beter op zodat ik nóg minder racistisch ben, beloofd!
Overcoming MS
Wat me met mijn ziekte echt wel helpt is OMS (thank you, sir Jellinek!) Ik deed het eerst al netjes, zonder dat ik wist dat het oms was. Ik was vegetarische, at wel vis en ik bewoog / sportte. Ik had nog geen diagnose namelijk en vanwege de gekke koeienziekte besloten we geen vlees meer te eten. En dat beviel super. Het eten was bijzonder, ook omdat we elke keer iets nieuws aten.
Ik kreeg van de neuroloog altijd de verbaasde opmerking dat ik al drie onveranderde MRI-scan- uitslagen had. Tot de laatste uitslag. Maar dat kwam omdat ik dingen onbedoeld had losgelaten. Toch weer die cappuccino. Toch weer een koekje, vlaai, ontbijtkoek. Niet meer mediteren (kost teveel tijd), te weinig mindfulness-cursussen geven. Overigens. volgens de neuroloog heeft het (ook) te maken met het feit dat ik al zolang ziek ben.
Weer terug
Omdat ik, door stress en onzorgvuldig eten (en doordat ik al lang ziek ben) weer meer klachten kreeg en omdat de uitslag van de mri-scan negatief was veranderd, ben ik me tóch weer meer gaan toeleggen op oms.
En nu nog de maatschappelijke ‘fout’ die we wereldwijd blijven maken. Ik wil daar niet aan meedoen. Gaat dat lukken?
Een goed gesprek met – mezelf, MS en mijn relaties
Gisteren had ik een gesprek met de liefde van mijn leven over onze relatie. Die blijft, gelukkig, maar hij merkte op dat we wat verder uit elkaar lijken te drijven. En mijn orthomoleculair therapeut maakte de opmerking dat ik alle lichamelijke wissewasjes meteen aan ms hang.
Ze hebben allebei gelijk.
OMS
Dat heeft me aan het denken gezet. Vroeger, toen ik de diagnose net had, at ik voorzichtig, mediteerde ik regelmatig (ik gaf toen vaker mindfulness-cursussen) en zag ik er beter uit. Inmiddels heb ik mijn eetgedrag een beetje losgelaten. Want een cappuccino kan toch geen kwaad en peperkoek tot chook niet? En B is officieel niet meer gluten- en lactose-intolerant dus gewone pasta en zuivel kwamen er allemaal weer in. Misschien is daaraan achteruitgang te koppelen. En ook het feit dat mijn ziekte altijd centraal staat. Dus maar weer op naar OMS en volhouden! Dat is voor iedereen beter.
Aandacht
Dat wil ik
Aan mezelf geven. Ik krijg véél aandacht. Gebaseerd op mijn ziekte. En dat dat K is, daar ben ik het mee eens. Maar waarom ik zelf behoefte aan aandacht voor mezelf heb, is omdat ik vaak toch maar toegeef (zie ook mijn vorige blog) en omdat het lijkt alsof veel mensen al weten wat ik heb.
Ik weet het niet
Toen ik de diagnose MS kreeg, zag ik een bekende voor me die lang geleden op 38-jarige leeftijd overleed. He-le-maal weg. Nu weet ik dat er duizenden symptomen van MS zijn. Iedere patiënt is op een andere manier ziek. Maar mindfulness heeft me geleerd dat aandacht voor mezelf, hier en nu, belangrijk is.
Vandaar dus 