In Les 7 van MBCT las ik:

Welke dingen geven me een goed gevoel, versterken het gevoel dat ik echt leef in plaats van alleen maar besta? 

Daarbij moest ik denken: wat kan ik daarmee? Ik denk dat het goed is om aandacht, positief, aan mezelf te geven. Ik worstel daar vaak mee. Waarom leef ik nog? Voor wie leef ik nog?

En ik las een tekst van Tich Nhat Than: Bewustzijn bestaat op twee niveaus: in de kiem als zaadjes, en de manifestatie van deze zaadjes (denk aan planten, bloemen, bomen). Stel dat er een zaadje van boosheid in ons is. Wanneer de omstandigheden gunstig zijn voor dit zaadje kan het gebeuren dat het uitgroeit tot een vorm die we woede noemen. Het vlamt op en het bezorgt ons veel ellende. Het is dan erg moeilijk om blij te zijn. Echter, wanneer er lange tijd geen aanleiding is om boos te zijn, wordt dat zaadje steeds zwakker. Er is dan meer nodig om het zaadje toch uit te laten groeien. Elke keer dat een zaadje de gelegenheid heeft zich te manifesteren, komen er meer van dat soort zaadjes bij. Als we vijf minuten lang boos zijn, worden er gedurende deze vijf minuten nieuwe boosheidszaadjes geproduceerd.

Gelukkig zijn er mooie momenten waar ik graag aandacht aan geef: bijvoorbeeld onze kleine vakantie in Zwolle e.o. We hebben er gefietst (lekker vlak) en we hebben er heerlijk gegeten. Vooral Mexicaans eten. Onze bed & Breakfast was buiten het centrum van Zwolle en héél rustig en we hebben heerlijk geslapen. En het slechte zaadje dat ik bij me heb, mijn ziekte, verdient mijn aandacht. Vergeten of negeren kan wat mij betreft niet. En soms is het moeilijk om ermee te zijn. Maar ik doe het ermee. Ik heb bij de Stichting Gips gezien dat iedereen andere van zichzelf meeneemt en ‘ermee is’.

Dát geeft me een goed gevoel.