Corona, dat maakt het nóg ingewikkelder Daardoor en in de winter kan niets meer, zeker met mijn ziekte. Ik kan, door SPMS, niet meer werken. Ik heb weinig energie, veel pijn (vooral ’s nachts), kan me moeilijk bewegen. Maar nadat de Corona-pandemie toesloeg, werd ik nóg meer teruggeworpen op niets doen. Gisteren kon ik niets […]
Mijn blog – misschien wel de laatste
Van 2020 dan. Tussen mijn vorige bericht en dit zat relatief veel tijd omdat ik wat computerproblemen had. Nu niet meer.
Behalve de kou was het wel wandelweer (ik in elektrische rolstoel dan). Corona levert wel in wintertijd veel ongemakken op. We kunnen veel mensen niet meer bezoeken, horeca werkt niet.
Zou het ons iets leren?
In die toekomst, als Corona getemd is? Veel mensen houden niet zo van verandering. Die willen het liefst terug naar hoe het was.
Maar hoe was het dan? Het lijkt alweer zo lang geleden dat alles ‘normaal’ was.
Als het dat ooit al was.
Mijn blog – accepteren
Het gaat heel slecht met me. Als iemand ernaar zou vragen: ‘hoe gaat het met je? ‘ zou ik zeggen: ‘Moeizaam.’ ik loop wankel, val vaak, kan me slecht concentreren, praat slecht…
Het gaat slecht met me en toch wil ik hoop houden. Gisteren hadden we (online) surprise. Mijn dochter schreef in haar gedicht dat ze moeite heeft als ik zeg dat ik niet meer wil leven. Dat begrijp ik. Dat doet mijn achterban pijn.
Ik wil wél leven
Alleen al voor hen. En ik wil mijn ziekte accepteren. Als het minder goed gaat, dan zij dat zo. Maar ik blijf naast mijn acceptatie hopen op een geneesmiddel. Daaraan wordt hard gewerkt.
Morgen ga ik naar een voetreflex-therapeeute. Zij zegt vooraf al dat ze me kan helpen, maar niet genezen.
Dat accepteer ik.
Mijn blog – wat mindfulness kan doen met…
Afgelopen week was er op tv veel aandacht voor, voor de overgang. Sommige vrouwen hebben er veel last van. Ik heb een tante die, terwijl ze al lang bejaard is (ze leeft) veel opvliegers heeft. Tenminste, daar klaagt ze vaak over.
Ik niet
Ik kwam er pas later achter dat dat ook kan. Geen opvliegers, geen angsten, niet droog. Ik kwam er ook later achter dat ik al ‘klaar’ was. Daar heb ik weer mijn voordeel van.
Ik snap wel het ongemak
Mijn ziekte blijft me niet beweerd, maar ik weet dat mindfulness je ook met dit ongemak, deze ervaring helpt om te gaan. Ook de overgang gaat niet over, het helpt je wel om op een acceptabele weg mee om te gaan
Met mindfulness kun je meer aan
Mijn blog – mindfulness
Mindfulness doet nog steeds goed
Voordat ik sist dat ik MS had, was ik depressief. Niet heel erg, maar somber. Nu weet ik dat somberheid een symptoom van MS is. En ik kreeg de diagnose pas na 12 jaar! Daarvoor werd ik al opgeleid tot MBCT-trainer (mindfulness based cognitieve therapy). Dat heeft me veel opgeleverd. Achteraf begrijp ik dat mindfulness depressiviteit of somberheid niet weghaalt, maar dat ik, iedereen er wel mee kan omgaan.
Ik heb veel mensen geholpen met mindfulness. Mensen hadden verschillende redenen om deel te nemen. Fysieke en psychische redenen. Iedereen was blij met de hulp die het ze bood. Ik bied de training ook aan voor jou.
En het geeft me zelf ook veel. Anderen helpen, als trainer. Aandacht voor mezelf, voor de ander en voor de stof. Ik kan je niet beter maken, maar ik kan je wel leren om ermee om te gaan. Het kan ook helpen bij MS. Het is een auto-immuunziekte, die er altijd zal zijn, dus om een mogelijk heid te hebben om ermee om te gaan…
Mede door Covid loopt er een lange termijn online-retraite van SeeTrue en IAMwaaraan ik dagelijks meedoe.
En weet je wat? Ik ben niet alleen. Het doet veel mensen goed
Mijn blog – relapse-remitting of progressief?
De eerste, merkbare relapse had ik achteraf in 1999. Toen zag ik dubbel, in Spanje. Maar dat ging langzaam beter. MS? Stress van het werk, dacht ik. Maar misschien had ik al eerder MS-symptomen. Ik had veel moeite om mijn plas op te houden. Nu, secundair-progressief ziek, ben ik incontinent.
Een, maakt het uit?
Fijn, denk ik, dat ik pas zo laat de diagnose kreeg, er zo laat achter kwam. Ik ben, omdat ik van niets wist, door blijven bewegen, werken. Dat kan ik nu niet meer goed. Gelukkig heb ik wel hulpmiddelen waar ik veel aan heb, bijvoorbeeld gelijkvloers sanitair, een elektrische rolstoel, een driewiel-fiets, een rollator. Laat omstanders maar denken en ‘praten’. Hun verhaal telt voor het, als ‘de waarheid’. Ik accepteer mijn beperkingen en de hulp die ik voor krijg.
En ik wacht op het ultieme genees middel, dat mijn achteruitgang sop zet.
Zal ik dat nog meemaken?
- 1
- 2
- 3
- …
- 18
- Volgende »