Ben jij er één?

Of ken je iemand? Geeft hij of zij dat toe? Veel mensen zijn mantelzorger. Bijvoorbeeld voor hun demente ouders. Soms voor hun Down-kind. Zij krijgen aandacht. Jonge mantelzorgers minder. Soms geven ze liever niet toe dat ze een zieke naaste hebben. Dan weten vrienden het niet. Mijn ziekte is (nog) onzichtbaar. Ik heb mijn kinderen wel allemaal aangemeld voor ‘jonge mantelzorgers’ in Maastricht. Zelfs een vriendje met een zieke ouder.

Zie je mij?

In Trouw van zaterdag stond een stuk van een fotografe die ze zelf een autistische broer en zus heeft en die jonge mantelzorgers op de foto heeft gezet. Dat vind ik mooi! Als iemand aan mij vraagt hoe het met me gaat, vind ik dat lief. En ik wijs ook op B, zodat ze die vraag over zijn welstand kunnen stellen. Mijn kinderen verdienen die vraag ook.

Dus ik stelde hen die vraag

Om te beginnen met degene die thuis was. Dat vinden jongeren eng. Zij moeten het ook maar accepteren. Gelukkig geef ik hen dat voorbeeld, mede door mindfulness. Ik vroeg dus wat het voor diegene betekende. Het maakte hem/haar (ga maar niet gissen wie het was, ik wil hun veiligheid bewaken) ongeduldig, omdat ik me minder kan concentreren en ‘omgevingsdoof’ ben. Voor de rest was alles oké volgens mijn respondent. Dat was een vrij kort gesprek, maar ik wil ook aandacht aan mensen om me heen geven.

Dat heeft het artikel in Trouw me geleerd