Daarnet heb ik een probeerflesje CMT wielolie gekregen. Dank je, A. Ik gebruik CBD om goed te sla[pen en pijnstillers tegen de pijn. Eens zien of het probbeerflesje voor allebei werkt. Als dát zo is…
365 dagen-blog – dag 27, genieten en accepteren
Carnavalesk gedrag in Amsterdam
Onlangs organiseerden twee Maastrichtenaren die nu in Amsterdam wonen een herenzitting. Dat komt in het zuiden heel vaak voor. Maar in Amsterdam is dat wel heel bijzonder. Grote Maastrichtse carnavalssterren als Beppie Kraft en Erwin hebben daar opgetreden. Dat zegt mij dat de pretsfeer overal van belang is.
Net zoals bij mijn achterban. Drie van de vijf zijn al tijden bezig met voorbereidingen voor carnaval in Maastricht. Met de pret die dat oplevert doe ik graag mee. Ik geniet er ook van. Wat mij betreft is dat de ultieme vorm van acceptatie. Het is heerlijk om mee te genieten van de pret die de opbouw van een ‘tettebar’ (met muziek, kienen, oude overgebleven drank, e.d.) oplevert. Ik ga door afspraken elders even niet mee.
Wel fijn om de voorpret mee te krijgen. En ik gun B, C en F van harte de mooie tijd die met carnaval voor hen staat.
365 dagen-blog – dag 25, nieuwe kleren en veel hulp
F en D hebben me mende rolstoel in Maastricht naar en door winkels geleid. Ik heb prachtige kleren gekocht mede met het oog op het trouwfeest van mijn ouders. En ik ben goed geholpen. Door F en D en door mensen om ons heen. In de winkel en bij pashokjes willen mensen me vaak ongevraagd te hulp schieten.
Helaas is het in een stad als Maastricht (ik heb nog tegen D – een Duitser – gezegd dat ik vind dat Maastricht de mooiste stad van Nederland is) best moeilijk om in een rolstoel door de winkelstraten te laveren en winkels in en uit te komen. Gelukkig kan ik wel lopen, alleen niet te lang. Maar zoals mindfulness me geleerd heeft, ben ik andere mensen zeer dankbaar voor de hulp die ze me bieden en houd ik het doel zoals gisteren beschreven ook in dit geval voor ogen.
365 dagen-blog – dag 24, body, mind en accepteren
Gisteren had ik les 1 van de introductiecursus zen-meditatie
Omdat ik al op de hoogte ben van mindfulness en daar veel aan heb, wilde ik ook kennismaken met zen-meditatie. Ik mediteer regelmatig, maar laat het vaak hangen. Wat me gisteren hielp is de vraag van de leider: ‘wat is je doel?
Ik dacht dat ik goed met mijn ziekte wil omgaan. Maar daar komt nog wat bij: ik zoek écht acceptatie. En iets anders wat meespeelt, wist ik wel, is dat ook bij zen aandacht is voor ‘body effects the mind’.
`Body and mind’
Met lotgenoten hadden we het er al over dat MS ons als persoon gegeven is. We waren het wel met elkaar eens. Maar wat dat over ons als persoon zegt? Ik weet het niet, maar deze ziektezen accepteren wil ik wél,
365 dagen-blog – dag 23, heb jij kinderen / een kinderwens?
Ik heb drie opgroeiende kinderen (twee zijn al volwassen, sorry). De jongste komt voort uit een sociale kinderwens en adoptie in Ethiopië, de oudste twee zijn zelfgemaakt en zelfgedragen. En ik heb ze alledrie even lief. Dat geldt waarschijnlijk ook voor de kinderen van het kinderpardon. Hun ouders hebben hen ook met volle overtuiging gekregen. Gebeurt dan dit, in een land waar ze niet voor gekozen hebben.
Waar liggen jouw ‘roots’?
In Nederland, natuurlijk , denk je. Met een DNA-toets kun je testen waar je ‘roots’ liggen. De meeste mensen die zo’n toets hebben gedaan komen maar voor een klein percentage uit de eigen regio waar ze hun hart aan hebben verpand.
Ken jij een vluchteling?
Een vluchteling wil meestal graag terug naar waar zij / hij vandaan komt. Vanuit mijn eigen ervaring hoop ik dat zij / hij niet ziek is. hier niet én in het land vakherkomst niet. Komt dát er ook nog bij! Vraag het haar / hem maar. Heb maar eens een goed gesprek met zo iemand.
Accepteer het maar en weet dat het van alle tijden is om ‘vreemdelingen’ tegen te komen en te omarmen.
365 dagen-blog – dag 22, wanneer heb ik genoeg?
Dit helpt me, jou ook?
Josephine Rombout (thx, Josephine) schreef over een verhaal over Joseph Heller , auteur van Catch-22: Heller was met een vriend op het feest van een miljonair. Die vroeg hem: ‘Joseph, wat vind je er nu dat onze gastheer gisteren in één dag meer geld heeft dan jij in je hele leven met je boek zult verdienenFaarop antwoordde Joseph: ‘Maar ik heb iets wat hij nooit zal hebben. Het gevoel dat ik genoeg heb.’
Dat ontlokte een glimlach bij me
Verstandig. Want wanneer is het genoeg? Hier in het westen hebben we allemaal veel, en genoeg? Ik verdien (bijna) geen geld, maar we wonen wel te groot. En maak ik me vooral druk over het feit wat ik met dit huis moet doen. En tegelijkertijd ben ik gelukkig met deze plek en dit huis. En met mijn achterban. Misschien gaat het nog eens veranderen. En accepteer ik het: genoeg is genoeg.