Daarnet heb ik een probeerflesje CMT wielolie gekregen. Dank je, A. Ik gebruik CBD om goed te sla[pen en pijnstillers tegen de pijn. Eens zien of het probbeerflesje voor allebei werkt. Als dát zo is…
365 dagen-blog – dag 33, voorbereiden voor Vastelaovend
Ik ben jaloers
Hier wordt veel gelachen met de voorbereidingen voor de Tėttebar, voor carnaval in Mestreech. Ik lach mee, en ik ben stik-jaloers.
Ik ga naar het Sauerland, met mensen die niet van carnaval houden. Kan dat? Ze zeggen het. Nu heb ik er ook niet meer zoveel plezier aan, aan carnaval dan.
En gisteren was ik een beetje depressief.
Misschien nog als gevolg van de Beukborrel. Ik moest bedenken wat voorbij het leven nog aantrekkelijk maakt. Ik denk dat het goed is om mijn verwachtingen minder hoog te stellen en te genieten van wat ik daarvan heb.
Het gaat gebeuren!
365 dagen-blog – dag 21, eigenwijs en onafhankelijk
Vind jij de muziek van Queen en Prince ook gaaf?
Ik vond de film van Bohemian Rhapsody geweldig. En dan vooral ook de muziek.
We kregen van C als kerstcadeau de biografieën van Queen en Prince. De eerste heb ik uit, in de tweede ben ik bezig. Ik vind beide een geweldige band en zanger. Hun muziek is geniaal. En in de biogafieën blijken Mercury en Prince eigenwijs en onafhankelijk.
Dat wil ik ook
Dat bén ik ook, redelijk (hoop ik). Niet zo geniaal als bovengenoemden, maar wel eigenwijs en ook onafhankelijk. De liefde van mijn leven en twee van mijn kinderen zijn dat ook.
Nu is het anders. Ik ben vooral afhankelijk van anderen, door mijn ziekte. En B werkt te hard, om het gezin te onderhouden (met fysieke gevolgen van dien). Dus niet zoals vroeger liftend op vakantie, een kind adopteren, kinderen een klas laten overslaan, vegetarisch vooral voor de smaak worden en zijn …
We hebben wel allebei ervaring met mindfulness, ik zelfs als trainer. Maar heel veel elementen die ons toen verteld werden en die ik nu aan cursusdeelnemers vertel, waren voor ons al normaal.De reden waarom ik ooit mindfulness ben gaan doen, was omdat ik depressief was (achteraf een symptoom van MS). Mindfulness heeft me ook laten zien hoe ik eigenwijs kan zijn.
Toch vind ik eigenwijsheid en onafhankelijkheid nog steeds waard om naar te streven
Ondanks mijn ziekte ga ik het zo goed mogelijk doen. Ik accepteer hulp, graag zelfs, maar ik stel wél voorwaarden. Mensen helpen graag. Maar meestal voordat ze weten wat ik nodig heb, hebben zij alles al ongevraagd gedaan. Opruimen, bijvoorbeeld of spullen weggooien of me onder de arm nemen. Fijn dat ik die hulp kan krijgen, maar ik wil nog wel onafhankelijk blijven. Onafhankelijk genoeg.
Dus niet boos worden, maar ik wil blijven geloven in mijn eigen kwaliteiten, hoe beperkt ze ook zijn.
Gevallen
Depressiviteit
Ik heb wat meer last van depressiviteit. Ik was er altijd ‘trots’ op dat ik maar 10 Mg citalopram per dag gebruik. Ik denk dat het nu niet meer genoeg is. Maaar in gesprek met zB (ik w ik een natuurlijk antidepressivum gebruiken, hij vindt dat ik meer moet gebruiken) sloeg mijn twijfel toe. Ik ga maar eens naar de huisarts en overleg met hem wat te doen. Nóg meer depressief wil ik écht niet zijn.
Dus ben ik maar stevig gevallen, 2x! Ik voel me nu wel echt ziek. Ondanks dat ik MS accepteer, kan ik me toch echt ziek voelen. Ik had twee biertjes gedronken. Dat was dom van me. Maar ik was in Tilburg, belandde op het terras met andere rollator-gebruiker en ging na een misstap op een drempel onderuit. F heeft me héél goed geholpen. Dank je, F.
En weet je wat?
Vanaf nu drink ik geen druppel alcohol meer. Misschien waren die biertjes schuldig
Er is wat er is
Eerder zei ik al dat ik mijn ziekte had geaccepteerd. Dat is zo. Maar MS ontwikkelt zich. Ook bij mij. Zo kamp ik met pijn, continu en vooral ’s nachts. Dus accepteren is een ding. maar…
Wanneer is het erger? En voor wie?
Ik moet oppassen dat ik niet in die vragen blijf hangen. Dat kost energie. En die heb ik ook al te weinig. Mindfulness heeft me geleerd om ermee te zijn om dingen los te laten. Dat lukt, redelijk, maar ik kamp wel nog met een probleempje: ik voel me verantwoordelijk voor mensen die dat niet doen. Bij de deelnemers van Hersenz, bijvoorbeeld. Zij denken niet energie te kunnen ‘regelen’. En dat kost mij weer energie.
Ik kreeg de diagnose ms (13 jaar na de eerste schip) en ik dacht ‘o, het zit dus niet tussen de oren.’ Ik heb ook altijd bewogen en mindfulness geleerd na mijn depressie (een symptoom van ms, zo bleek later). Daardoor beweeg ik redelijk en denken ,mensen dat het wel goed met me gaat.Dat is slechts ten dele waar.
Maar ik er niet meer over wil er niet over ‘nuilen’ (een woord dat ik me uit mijn studententijd herinner). Ik wil het zelf loslaten. MS is K… en, er is wat er is.
Iedereen beklaagt me.
Wil ik dat?
Lief dat iedereen me beklaagt, maar ik wil er niet teveel mee bezig zijn. Er is wat er is. Dat wil ik onthouden en uitdragen. Ik doe mijn best.
Ik, klagen? Anderen ook?
Laatst werd ik geconfronteerd met het negatieve beeld dat menen van zichzelf en hun omstandigheden hebben. Iemand zei tegen me dat ze het wel heel zwaar heeft. Terecht. Ze heeft mentaal en fysiek klappen gehad. Maar ze is al zeventig en een tijd geleden was een mens blij als zij of hij die leeftijd haalde.
Mag je klagen?
Natuurlijk mag dat. En tegelijk vraag ik me af waarom een mens klaagt. Om het aan iedereen te laten weten? En waarom? Maakt dat het dan niet zo erg?