Ik ben moe en wankel Ondanks 2,5 pilletjes ldn voel ik me nu slecht, slechter dan verwacht. Maar, ik heb iets gelezen over optimisme. Over onderzoeksresultaten die bewijzen dat rasoptimisten (mensen die altijd een pluspunten ergens in herkennen) gezonder zijn en gemiddeld langer leven. Zo’n rasoptimist wil ik ook zijn. Ik ben met een rasoptimist […]
365-dagen blog, bijna elke dag en soms niet
Gisteren was ik somber, heel somber. Ik voelde me heel alleen want iedereen was weg en ik kon niet zo makkelijk mee (vroeg opstaan, wandelen) vanwege mijn ziekte.. Ik had geen zin in bloggen.
Dank zij mijn kennis van mindfulness kan ik het relativeren, maar helemaal weg gaat het blijkbaar niet. Ik zeg tegen cursisten altijd dat mindfulness ons leert omgaan met moeilijke momenten, dat het ons er niet van geneest. Maar goed, ik heb sinds lang weer eens gemediteerd, omdat me dat ook rust geeft.
Ben jij ook weleens somber?
Niet zozeer depressief, zo wil ik het niet noemen. Tegenwoordig lijkt de hele mensheid depressief. Somber klinkt minder hard en herken je vast wel. Ik heb geluk dat mijn geliefde B zegt opgeruimd te zijn en somberheid bij zichzelf niet herkent.
Waarschijnlijk helpt hij mij daarmee ook
365 dagen-blog dag xxx, op ‘vakantie’ en slecht ter been
B en ik zijn met de bus in Den Haag
Ik verheugde me erop. Weer aan zee. Met zijn tweeën.
Dat is ook leuk. Veel herkenning, mooie herinneringen van toen we er nog woonden. Goed geslapen in de bus. Vanmorgen stond B om 7 uur op om naar zijn werkte gaan en ik sliep lekker door tot 11 uur. Toen ik opstond, besloot ik naar de supermarkt op de camping te gaan. Ik liep met 2 stokken om teproberen of ik zonder rollator kon. Dan kon ik naar de bus, naar het station, naar C in Leiden en op de tandem terug naar de bus.
Naar de supermarkt was te lang voor me, met de stokken. De spullen die ik er gekocht had en de magere plastic zak waar ze in zaten, waren zwaar (4 peren, een fles afwasmiddel en een doosje met thee). De zak scheurde en ongemerkt raakte ik de thee en het afwasmiddel onderweg kwijt. Daar baalde ik van. B wees me er in ons tekefoongesprek terecht op dat ik à la mindfulness moest uitgaan van ‘er is wat er is’. Hij heeft gelijk. En toch baal ik ervan. Volgens mij had ik eerder moeten denken aan wat ik wil(de) doen.
Ik denk wel dat LDN (dat nu op is) me dingen kan geven. Ik was, toen ik het gebruikte, minder moe en minder wankel.
Zou dat echt zo zijn?
365 dagen- blog dag 128, bewustzijn
Jon Kabbat-Zinn
: “het bewustzijn dat voortkomt uit aandacht, doelbewust, op dit moment en zonder te oordelen”.
Zo zei Kabat-Zinn, grondlegger van mindfulness dat. Hij zei ook dat mensen hun verstand aan het verliezen zijn. Ik weet niet of hij gelijk heeft. Ik denk wél dat het goed is als je bewust denkt over wat je doet. Jijzelf. Niet over anderen. Dat merk ik vaak. Mensen zijn vaak geneigd om dingen wel of niet te doen, vanwege het oordeel van anderen.
Wat levert mindfulness op?
Voor mezelf levert mindfulness relativering op, op alle terreinen. Ik genees niet , heb nog beperkt last van depressiviteit, én ik kan ermee omgaan, met ziek zijn, met energie, met pijn.
Ik gun het jou ook!
365 dagen- blog dag 126, aandacht
Wat ik vaak merk, is dat ieder zijn of haar eigen ding centraal stelt. Hardop, voor iedereen. Mensen stellen zelden een vraag aan een ander: ‘Hoe gaat het met jou?’ Toegegeven, ik doe dat ook te weinig. Maar als het eens nodig zou zijn, bijvoorbeeld bij een handwerkbijeenkomst waaraan ik deelneem, durf ik niets te vragen. Met een beetje pech vraag ik teveel van ze. Gewoon, normaal doen, aandacht vragen en geven: ‘hoe gaat het met jou?’
Ik weet het, ik ben momenteel in niet zo’n goeden doen. Ik ben wat depressief. En íedereen is het schuld. Wachten op beter weer en mijn geliefden weer om me heen helpt.
Vraag jij weleens iets aan een ander over hem- of haarzelf?
365 dagen- blog dag 111, (galgen)humor
In het koffiegesprek dat ik regelmatig bijwoon, ging het over euthanasie. Onder de gesprekspartners waren er voor- en tegenstanders. “Ik ben niet bang om door te gaan’, zegt één persoon triomfantelijk. Ik ook niet, denk ik. Ik vertel doodleuk het verhaal van de gedachte aan zelfmoord die ik regelmatig had toen ik depressief (nu niet meer) was. Dan wilde ik zelfmoord plegen, maar uiteindelijk was ik bang voor de lijdensweg voor mezelf en voor de impact op nabestaanden.
Ik ga nog niet
Ik heb geen angst voor de dood. Ik kan over mijn eigen verhaal wel lachen. Andere mensen hebben er veel meer pijn van. Ik denk dat mindfulness me veel heeft geleerd om hierover na te denken.’Er is wat er is’. Acceptatie is de beste en veiligste manier om met het leven om te gaan.
Iedereen heeft wel ‘wat’.