Wat me ook gelukkig maakt Woensdag had ik een gesprek met Marianne Ubaghs van de Stichting Gips. Zij heeft een dwarslaesie en is, hoe dan ook, positief. Ik sprak haar in een koffietent op station Sittard, zij in een rolstoel, ik met rollator. De manier waarop Stichting Gips werkt Gehandicapten worden vervoerd een bustaxi naar […]
Mijn blog – Stichting Gips
Wat me ook gelukkig maakt
Woensdag had ik een gesprek met Marianne Ubaghs van de Stichting Gips. Zij heeft een dwarslaesie en is, hoe dan ook, positief. Ik sprak haar in een koffietent op station Sittard, zij in een rolstoel, ik met rollator.
De manier waarop Stichting Gips werkt
Gehandicapten worden vervoerd een bustaxi naar een basisschool. Ze geven voorlichting aan groep 7 of 8 over hun handicap en over de problemen die ze dat op levert. En de manier waarop ze daarmee omgaan. Ik loop 4 keer mee en kan kijken of ik er, als gedeeltelijk gehandicapte, iets mee kan. Maar het idee waarop de Stichting Gips werkt, spreekt me aan.
De onmacht en onwetendheid wegnemen
Hier in Bunde zijn we bezig met de ‘Bereikbaarheid van Bunde’. We proberen, als Buurtnetwerk Bunde, samen met de gemeente, Bunde toegankelijker te maken, vooral voor gehandicapten, op alle niveaus. Dát is lastig, om daar aandacht aan te geven. Mensen vinden veel van een ander, van hoe hij zij zich gedraagt. Het moet hen alleen als persoon niet in de weg zitten. En juist dat is waar de lessen van de Stichting Gips over gaan: onmacht en onwetendheid wegnemen.
Ik moet nog beginnen aan de pilot, maar ik heb er alle vertrouwen in
Mijn blog – ben jij gelukkig?
Ik (gedeeltelijk) wel
Mijn ziekte maakt me incompleet, maar ik ben met de liefde van mijn leven, ik heb doelen (onder meer ‘klimmen tegen MS’) die me passen gevonden en ik geniet, hier en nu, van momenten. En mindfulness heeft me een levensles gegeven die me geluk biedt. Ik las een stuk over bucket lists, en wat voor nut dat voor geluk heeft.
Geluk wordt, mede door wat Aristoteles daarvan vond, bepaald door je rol in de maatschappij. Door hoe je je daarbij voelt. Hoe anderen daarom, dankzij jou, zich daarin voelen.
Dus, ik ben gelukkig zonder ingewikkelde bucket list.
Mijn blog – doelgericht
Het boek dat ik las heet: THE WHY CAFÉ
Waarom? Met welk doel, dus. Het heeft mij wel wat opgeleverd. Maar de begeleidster van B’s intervisie groep verbood exclusief de waarom-vraag. Omdat dat makkelijk richting geeft aan verantwoording en het mensen dwingt om in een richting te antwoorden of te handelen. Waarom ik de vraag – ‘waarom ben je / ben ik hier?’ – sterk vind, is omdat het voor mij over mijn levensdoel gaat:
Waarom ben ik hier?
Om mezelf en anderen blij te maken. Mijn reden van bestaan (RVB) – mijn levensdoel is: mensen, jou en mij blij maken en plezier te geven. Daar besteed ik aandacht aan. Dat communiceer ik. Dat kan me weer geluk geven. Dat kan ik naar buiten brengen. Ik heb al gemerkt dat het bij me past. Dat zeggen mijn gesprekspartners.
Of nemen ze mij of zichzelf of anderen in de maling? Als ze het doorvertellen, kan het groter worden.
Wat ik nog heb, zet ik in voor aandacht voor mijn levensdoel reden van bestaan!
Mijn blog – Waarom ik hier ben?
Voordat ik de diagnose MS kreeg, was ik wel al duizelig. Ik belde de verzekeringsarts van mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering (want ja, dat is ‘belangrijk’ voor een zelfstandig ondernemer, om heel veel te betalen voor het geval je arbeidsongeschikt raakt) voor controle. Ik kon niet meer zo goed auto rijden. Naar sommige opdrachtgevers moest ik met de auto. Hij (de arts) ontbood me naar Utrecht. Beetje ver, vanuit zuid-Limburg, maar ik ben er per trein naartoe gegaan.
Ik vertelde hem mijn verhaal. Dat ik moeite had om op plekken te komen voor mijn werk zonder auto. Dat begreep hij. Hij zei toe om me tegemoet te komen en hij zou navraag doen bij de huisarts. Een paar dagen later werd ik gebeld. Ik had gelogen (huh?). Terugkijkend had ik lang voor mijn reis naar Utrecht mijn bloed laten prikken. Ik dacht dat ik bloedarmoede had. Het bleek een virus te zijn. Antibiotica hielpen me weer overeind. Maar dat was al zó lang geleden dat ik het weer vergeten was. Maar volgens de AOV had ik ‘gelogen’. Ik werd door de verzekeraar eruit gegooid. Naīef wilde ik geen andere AOV meer. Ik had genoeg betaald en er niets voor terug gekregen.
Toen ik de diagnose MS kreeg, had ik dus geen AOV meer. En kreeg ik geen bijstand meer. Gelukkig ontfermde B zich (nog steeds) over ons.
Nu heb ik secundair-progressieve MS
Omdat ik al die tijd vegetariër was (en alla, soms vis at) ging het vrij goed met me. Ik had niets in de gaten. Ik liep hard, tot ik rondtolde. Nu (na 13 jaar kreeg ik de diagnose) weet ik het wel.
Waar om ben ik hier?
Na 20 jaar MS en zonder inkomsten wil ik nu toch wel weten wat ik het leven te brengen heb.
Mijn natuurgeneeskundige (dank je, I) leende me twee boeken van John Stelecky. Het eerste, ‘The Why café’, heb ik uit. Het heeft me aan het denken gezet. Ik ben nog niet helemaal klaar, maar ik weet wel waarvoor ik raag gekend wil zijn: ik wil je blij maken. Ik wil luisteren (met communicatie-wetenschap was ik vooral bezig met interpersoonlijke communicatie, minder met marketing, en social work heeft mijn belangstelling). In mijn vele banen heb ik me altijd bezig beziggehouden met sociale zaken, verbinding tussen mensen. Van jou blij maken word ik blij.
Ik lees door en raad jou ‘the Why Café’ ook aan
Mijn blog – druk-druk-druk
Heb jij het druk?
Ik niet zo vaak. Ik verveel me ook. Volgens opvoedkundigen is het goed als kinderen zich soms vervelen. Ik ben geen kind meer maar drukte is zeker niet goed. Kijk maar eens naar de burn-outs om je heen. En laat dát nou het voordeel van het nadeel van MS zijn: door gebrek aan werk heb ik het niet meer druk.
Toeval bestaat niet
Daarop doorgaand: door omstandigheden was ik bijna te laat bij de bibliotheek om mijn boeken in te leveren. Voor het gemak heb ik ook nog even ‘snel’ een boek geleend dat vooraan eenzaam wachtte op leners. Het heet: Momenten van geluk (alleen al daarom zou ik het niet kiezen). Schrijfster is Anne Ostby. Het boek gaat over vijf oudere vrouwen jeugdvriendinnen die bij elkaar gaan wonen in Fidji. Ieder heeft zijn eigen ‘ding’.
De leeftijd van de vrouwen is wat anders dan die van mij maar hun problemen zijn herkenbaar. Ook de mooie dingen. Het boek is in veel talen vertaald. Voor mijn was het intuïtie dat ik het boek geleend heb. Ik ga geen verstandige dingen zeggen over de kwaliteit van het boek maar ik raad het je zeker aan.
Straks komt mijn grote liefde weer thuis!
Met een week uit elkaar heb ik hem zeer gemist. Gaan we weer trainen fietsen en elkaar vertellen wat we hebben gemist.
- 1
- 2
- 3
- …
- 7
- Volgende pagina »