Ik heb het vaak over ‘Klimmen voor MS”, onze geplande fietstocht op Mont Ventoux. Waarom? Omdat B het voorstelde en ik het omarm. B praat er wel over, hij verbergt het niet. Maar hij noemt mij lachend ‘ primair’. Misschien heeft hij gelijk. En het is voor mij een grote, nieuwe stap. Als B er […]
Mijn blog – weer, eten, ontmoeten en bewegen
Ik las een artikel
Over het feit dat in Spanje de gemiddelde leeft ijd zo hoog is.
Hoe dat komt?
Eerder, bij een blog over het Pioppi-dieet, heb ik dat weleens aangeduid met ‘eten, ont ontmoeten en bewegen.’ In het artikel dat ik las, waren drie keuzes mogelijk: het oordeel van wetenschappers, de medische wereld of de dingen die mensen eten en drinken. Ik denk zelf dat de dingen die ik eet en drink me met de ziekte onverminderd houdt.
En ik denk dat, wat we (het buurtnetwerk Bunde en ik) met het Agnesplein als ‘huiskamer van Bunde’ daarover gaat, over ontmoeten. Iedereen mag er iets van vinden. Dus ik zeg niets.
LDN
Behalve dat ik ein-de-lijk weer LDN krijg. Morgen. Ik weet nu wat het met me doet. En ik weet nu wat het met me doet als ik het niet gebruik. Voor diegenen die dit leest en die er iets aan heeft (MS-patiënten): doen. Je krijgt er geen bijwerkingen van.
Verder zeg ik niets
365 dagen- blog dag 137 en 138, het Werkhuis
Gisteren zat ik bij een overleg van het Werkhuis. Dat was leuk!
Hoe ik daar terechtkwam?
1 a 2 maal per week doe ik daar mee met mozaïek. Vorige week vroeg ik aan onze begeleidster (want, let op, het is geen juf en het is geen les) of het Werkhuis ook iets doet met communicatie. Er is niets te vinden over het Werkhuis. De site laat te wensen over en de rest…? G liet me weten dat er een overlegmoment was. Daar ben ik gisteren, vanwege mijn interesse, bij geweest.
Het Werkhuis stapt af van systeemdenken
Dat was boeiend. De gemeente subsidieert het Werkhuis en bestuur en ambtenaren begrijpen niet dat het anders werkt dan het systeem van waaruit de overheid werkt. Ik heb al eens eerder aan G gevraagd waarom het Werkhuis zo heet. Zij wist het ook niet direct. Ik interpreteer het als een groep mensen die werkt volgens eigen inzichten. Lessen worden er niet gegeven (bijna niet) en iedereen helpt elkaar waar nodig. Iedereen gunt elkaar wat. De kosten voor een dagdeel zijn 2,50 euro. Daar kan een goede muziekschool of iets dergelijks niet van leven.
Mensen die gebruik maken van activiteiten bij het Werkhuis zijn legio. Gewoon, mensen die graag tekenen, mozaïeken, naaien, schilderen. Mensen die graag samen met anderen zijn. Mensen met of zonder werk, met of zonder problemen.
Onlangs vertelde iemand bij het Werkhuis dat hij opgegroeid was in verschillende landen, want zijn vader was als militair steeds op andere plekken aan het werk. Dat hij moeite had met contacten leggen heeft hem naar het Werkhuis gebracht. Er was ook iemand die door invaliditeit geen normale baan heeft. Ik kan er ook bij, omdat ik ziek ben (gelukkig ben ik niet bedlegerig).
Mensen zoals iedereen, dus
Net zoals ik. J zei tegen me dat hij graag om-denkt. En dat past goed bij het Werkhuis. Ik ben zoals iedereen, zonder vaste baan, en ik wil graag mijn kennis van communicatie voor het Werkhuis inzetten.
Ik hoop dat dat lukt!
365 dagen- blog dag 127, hier en nu
Mark Twains citaten
“I am a very old man and have suffered a great many misfortunes, most of which never happened.”
—
“We all live with and cannot escape from uncertainties, difficulties, illness, aging, death, and an inability to fully control life events.”
Wil je dat?
Wat mij betreft hebben we graag moeilijkheden. Ik probeer een omstandigheid terug te brengen naar ‘hier’ en ‘nu’. Maar ook mij kost dat moeite. En ik heb slecht geslapen en veel pijn gehad vannacht. Die herinnering houdt me vast. Dus (ondanks mijn ervaring als mindfulness-trainer), voel je niet schuldig. Weet dat we graag moeilijk doen. Veel mensen die ik ken, zeggen vaak: ‘het is wat’. wat is wat? Blijkbaar zeg je zoiets…uhm zomaar. Ik doe mijn best om dat niet te doen. Ik wil me houden bij het huidige moment, van mezelf.
Jij ook?
Probeer jij dat ook maar te doen. Dat maakt het leven lichter.
365 dagen- blog dag 112, vragen stellen
Wie-wat-waar-waarom-hoe?
Naar aanleiding van een gesprekje met mijn echtgenoot (bijvoorbeeld over politiek) dacht ik na over wat ik ooit geleerd heb. Mensen zenden veel. Luisteren slecht of niet. Een goed gesprek gaat over meer, een tweevoudige communicatie: spreken, maar ook luisteren en vragen. Bij De Beuk (waar ik heb gewerkt) noemden we dat: LSD (luisteren-samenvatten-doorvragen) Ik ken de theorie en ik maak me ook schuldig aan zendgedrag. Ga maar na:
Wanneer had je een goed gesprek? Met wie? Waarover?
Als je je dat niet meer kunt herinneren, dan is je leven misschien leeg. Of dan kun je nadenken over je eigen rol in gesprekken met anderen.
Ik ken iemand in de buurt die álles weet. Ik heb nooit gemerkt dat hij luistert, maar hij ‘zegt’ alles te weten. Kan dat? Dat is knap! Luisteren naar een ander en doorvragen geeft de ander met wie je praat een beter en geloofwaardiger gevoel.
Een goed gesprek met een ander kan jou ook veel geven.
365 dagen- blog dag 91, over MS en spreken
Naast veel vrouwen ken ik ook mannen met MS. Enkelen van hen, vooral mannen die ik ken, hebben niet het veelvoorkomende vermoeidheidsprobleem. Een aantal van hen werkt. Want blijkbaar kan dat dan makkelijker. Gelukklig kunnen ze dat. In Nederland geldt arbeidsongeschiktheid makkelijk. In andere landen moet iedereen werken. Ik kan je vertellen dat dat moeilijk is. In mijn geval, omdat ik het pas laat wist (na de diagnose dacht ik ‘o, dus daarom…’), werkte ik door.
Waarom is werken niet handig?
Omdat vermoeidheid en gebrek aan concentratie in de weg staat. En ‘in een rondje’ spreken. Ik merk zelf dat ik, als ik meer moe dan anders, de clou van mijn verhaal vaak kwijt raak.
Iemand die ik ken met MS geeft les
Een man. En hij valt vaak in herhaling. Ik weet niet of hij het merkt en daarom zeg ik er niets over. Ik ben wel jaloers op de mensen die geen last hebben van vermoeidheid, omdat ze meer kunnen
Positief jaloers – dat wi; ik ook