Wat me ook gelukkig maakt Woensdag had ik een gesprek met Marianne Ubaghs van de Stichting Gips. Zij heeft een dwarslaesie en is, hoe dan ook, positief. Ik sprak haar in een koffietent op station Sittard, zij in een rolstoel, ik met rollator. De manier waarop Stichting Gips werkt Gehandicapten worden vervoerd een bustaxi naar […]
Mijn blog – tel tot tien
Vandaag heb ik veel gezwegen
Omdat ik het niet zo trok. Dit regenweer is niet mijn ding. Mijn ziekte werkt daartegen. Ik had een gesprek met mensen. Ik las in de krant over de onmin met het gedrag van Harry en Meghan, ik maakte mee…
Ik werd van alles stil
Ik weet niet alles, doe liever ook niet alsof ik alles weet.
Ik droom weleens van de toekomst. Maar het blijft bij dromen. Ik leef nu. Wat dat betreft heeft mindfulness met veel gegeven: niet oordelen over anderen, vooral nu ervaren hoe het met mezelf gaat, wat ik voel.
Over de toekomst gesproken:
Ik train wel voor klimmen tegen ms met team-tandem. En ik geniet hier en nu van de aandacht die me dat geeft.
Mijn blog – nóg een doel
Nog één?
Ik heb al meerdere doelen voor mezelf gesteld, dat weet je. Klimmen voor MS blijft staan. Zo goed mogelijk overleven terwijl ik ziek ben ook. Maar ik wil je meer over mijn levensdoel vertellen. Mijn vorige blog ging over ACT (attentional cognitive therapy). Daarin kreeg ik alvast een opdracht: een fotocollage maken. Dat kan over mijn gevoel gaan, maar ik kies ervoor om mijn levensdoel vast te leggen. Met MS kan ik niet betaald werken, maar ik wil wel zinvol bezig zijn. Ik lees graag, ik schrijf graag, ik hou van kunst, ik hou van muziek. Dat zijn allemaal zaken waar ik mijn aandacht aan besteed. En ik vind het ook fijn om een goed gesprek met anderen te hebben. Mindfulness training is daar één ding van.
Deze tekst heb ik geschreven met spraakherkenning. Het begin is gemaakt. Ik moet nog veel herstellen, maar oefening baart kunst. Misschien helpt het me op den duur, zodat ik langere teksten kan schrijven.
Nog even oefenen.
En hier nog foto’s van ons mood board met elpees en van mijn mozaīekwerk:
Mijn blog – weer, eten, ontmoeten en bewegen
Ik las een artikel
Over het feit dat in Spanje de gemiddelde leeft ijd zo hoog is.
Hoe dat komt?
Eerder, bij een blog over het Pioppi-dieet, heb ik dat weleens aangeduid met ‘eten, ont ontmoeten en bewegen.’ In het artikel dat ik las, waren drie keuzes mogelijk: het oordeel van wetenschappers, de medische wereld of de dingen die mensen eten en drinken. Ik denk zelf dat de dingen die ik eet en drink me met de ziekte onverminderd houdt.
En ik denk dat, wat we (het buurtnetwerk Bunde en ik) met het Agnesplein als ‘huiskamer van Bunde’ daarover gaat, over ontmoeten. Iedereen mag er iets van vinden. Dus ik zeg niets.
LDN
Behalve dat ik ein-de-lijk weer LDN krijg. Morgen. Ik weet nu wat het met me doet. En ik weet nu wat het met me doet als ik het niet gebruik. Voor diegenen die dit leest en die er iets aan heeft (MS-patiënten): doen. Je krijgt er geen bijwerkingen van.
Verder zeg ik niets
365 dagen- blog dag 137 en 138, het Werkhuis
Gisteren zat ik bij een overleg van het Werkhuis. Dat was leuk!
Hoe ik daar terechtkwam?
1 a 2 maal per week doe ik daar mee met mozaïek. Vorige week vroeg ik aan onze begeleidster (want, let op, het is geen juf en het is geen les) of het Werkhuis ook iets doet met communicatie. Er is niets te vinden over het Werkhuis. De site laat te wensen over en de rest…? G liet me weten dat er een overlegmoment was. Daar ben ik gisteren, vanwege mijn interesse, bij geweest.
Het Werkhuis stapt af van systeemdenken
Dat was boeiend. De gemeente subsidieert het Werkhuis en bestuur en ambtenaren begrijpen niet dat het anders werkt dan het systeem van waaruit de overheid werkt. Ik heb al eens eerder aan G gevraagd waarom het Werkhuis zo heet. Zij wist het ook niet direct. Ik interpreteer het als een groep mensen die werkt volgens eigen inzichten. Lessen worden er niet gegeven (bijna niet) en iedereen helpt elkaar waar nodig. Iedereen gunt elkaar wat. De kosten voor een dagdeel zijn 2,50 euro. Daar kan een goede muziekschool of iets dergelijks niet van leven.
Mensen die gebruik maken van activiteiten bij het Werkhuis zijn legio. Gewoon, mensen die graag tekenen, mozaïeken, naaien, schilderen. Mensen die graag samen met anderen zijn. Mensen met of zonder werk, met of zonder problemen.
Onlangs vertelde iemand bij het Werkhuis dat hij opgegroeid was in verschillende landen, want zijn vader was als militair steeds op andere plekken aan het werk. Dat hij moeite had met contacten leggen heeft hem naar het Werkhuis gebracht. Er was ook iemand die door invaliditeit geen normale baan heeft. Ik kan er ook bij, omdat ik ziek ben (gelukkig ben ik niet bedlegerig).
Mensen zoals iedereen, dus
Net zoals ik. J zei tegen me dat hij graag om-denkt. En dat past goed bij het Werkhuis. Ik ben zoals iedereen, zonder vaste baan, en ik wil graag mijn kennis van communicatie voor het Werkhuis inzetten.
Ik hoop dat dat lukt!
365 dagen- blog dag 127, hier en nu
Mark Twains citaten
“I am a very old man and have suffered a great many misfortunes, most of which never happened.”
—
“We all live with and cannot escape from uncertainties, difficulties, illness, aging, death, and an inability to fully control life events.”
Wil je dat?
Wat mij betreft hebben we graag moeilijkheden. Ik probeer een omstandigheid terug te brengen naar ‘hier’ en ‘nu’. Maar ook mij kost dat moeite. En ik heb slecht geslapen en veel pijn gehad vannacht. Die herinnering houdt me vast. Dus (ondanks mijn ervaring als mindfulness-trainer), voel je niet schuldig. Weet dat we graag moeilijk doen. Veel mensen die ik ken, zeggen vaak: ‘het is wat’. wat is wat? Blijkbaar zeg je zoiets…uhm zomaar. Ik doe mijn best om dat niet te doen. Ik wil me houden bij het huidige moment, van mezelf.
Jij ook?
Probeer jij dat ook maar te doen. Dat maakt het leven lichter.