‘Niets moet, sterven moet’ of, zoals ik geleerd heb bij Hersenz (ik heb MS) het woord moetismen. Vooral inLimburg hebben we daar, met ons dialect, veel problemen mee. Gewoon, loslaten dus. Behalve wat we allemaal ‘moeten’, kunnen we conflicten, gedachten, dingen die ons dwarszitten loslaten. Ik ben hooggevoelig. Dat zal een reden zijn voor snelle baanwisselingen (ik werk niet meer veel door MS en ik ben zelfstandig ondernemer). Zo goed als ik dit tip, ik ken dit ‘proleem’ heel goed. Succes met loslaten.
11 december -tip van deze dag: ‘Als je met een ernstig probleem geconfronteerd wordt, denk dan goed na…
…Is er een oplossing, dan heeft het geen zin om je op te winden. Is er geen oplossing dan heeft het geen nut om je op te winden’. – Dalai Lama
______
Dat is bekende taal voor me. Ik gebruik het voor mindfulness-lessen. We maken ons vaak zorgen, liefst hardop zodat iedereen het kan horen, over het leed en problemen waarmee we kampen. Dat moet iedereen weten. De las die ik geleerd heb via mindfulness is, dat veel praten en klagen over problemen niet tot een oplossing leidt en soms wel tot irritatie bij anderen. Ik heb MS. Dat haat ik en dat bepaalt mijn leven, maar levert geen oplossing. Ik doe het m,aar mee en ik probeer zo min mogelijk tegen anderen erover te klagen. Zoals Dalai Lama bepleit.
Ken je mij?
Misschien wel. Doordat je mijn blogs hebt gelezen of doordat we op de één of andere manier verbonden zijn (vriendschap, familie).
Weet je hoe het met mij gaat?
Waarschijnlijk weet je dat ik MS heb. Secundair-progressieve MS. En waarschijnlijk weet je ook dat ik nogal dol ben op mindfulness (ik ben opgeleid als trainer). Het gaat meetal relatief goed met me. En nu, in de herfst niet. Daarom heb ik ook niet zoveel geblowd de laatste tijd. Maar waarom ik hier vooral mee bezig ben, is door een opmerking van mijn vader. Een bekende van ons vroeg hem hoe het met meegaat. ‘O, redelijk goed,’ antwoordde hij.
Klopt dat?
Het was al een opmerking van de zomer, langer geleden. Misschien was dat zo. Maar hij heeft het aan mij toen niet gevraagd. Misschien hoopte hij dat ik me zo voelde. Of misschien wilde hij de goede kant (van wie/wat?) laten zien. Hij heeft me toen in ieder geval niet gevraagd hoe het met me ging. Dus:
Een goed gesprek is handig
Vraag aan een ander zelf hoe het gaat. Het lijkt wel aardig, maar hecht aan wat ‘een ander’ zegt niet veel waarde. Ga liever een goed gesprek aan.
Een goed gesprek met – Mindfulness, voor alle leeftijden, voor alles wat je wilt
Een familielid van me is heel ziek. En, wat haar betreft, oud. Ik heb haar aangeboden om haar in te leiden in mindfulness. Maar zij vindt dat ze daar te oud voor is.
Is dat zo?
Dat weet ik niet. Maar als het waar is, dat de leeftijd van mensen stijgt naar 100 plus, dan leeft iemand van omstreeks 70 nog heel lang. En zou ik het niet handig vinden om al die tijd te lijden onder ‘ziek zijn’. Sowieso streven mensen vaak naar een zo hoog mogelijke leeftijd. Ik vraag me altijd af: ‘onder welke omstandigheden’?
Ik ben gelukkig
Zo lang die voorwaarde er is, en de omstandigheden relatief acceptabel, dan wil ik nog wel even. Ik denk dat mindfulness iedereen kan helpen, jong en oud. En een mens haalt er uit wat hem of haar vast. En laat andere dingen liggen. B deed mindfulness, maar mediteert niet meer zoveel. Het past hem niet. Hij is wel aanspreekbaar op elementen die we van mindfulness hebben geleerd. Ieder zijn ding, dus.
Maar te oud is niemand ervoor
Zeker als de gemiddelde mens nog zó lang moet dooremmeren.
Er is wat er is
Eerder zei ik al dat ik mijn ziekte had geaccepteerd. Dat is zo. Maar MS ontwikkelt zich. Ook bij mij. Zo kamp ik met pijn, continu en vooral ’s nachts. Dus accepteren is een ding. maar…
Wanneer is het erger? En voor wie?
Ik moet oppassen dat ik niet in die vragen blijf hangen. Dat kost energie. En die heb ik ook al te weinig. Mindfulness heeft me geleerd om ermee te zijn om dingen los te laten. Dat lukt, redelijk, maar ik kamp wel nog met een probleempje: ik voel me verantwoordelijk voor mensen die dat niet doen. Bij de deelnemers van Hersenz, bijvoorbeeld. Zij denken niet energie te kunnen ‘regelen’. En dat kost mij weer energie.
Ik kreeg de diagnose ms (13 jaar na de eerste schip) en ik dacht ‘o, het zit dus niet tussen de oren.’ Ik heb ook altijd bewogen en mindfulness geleerd na mijn depressie (een symptoom van ms, zo bleek later). Daardoor beweeg ik redelijk en denken ,mensen dat het wel goed met me gaat.Dat is slechts ten dele waar.
Maar ik er niet meer over wil er niet over ‘nuilen’ (een woord dat ik me uit mijn studententijd herinner). Ik wil het zelf loslaten. MS is K… en, er is wat er is.
Iedereen beklaagt me.
Wil ik dat?
Lief dat iedereen me beklaagt, maar ik wil er niet teveel mee bezig zijn. Er is wat er is. Dat wil ik onthouden en uitdragen. Ik doe mijn best.
