Een goed gesprek met – mezelf en MS 4/

Zelfstandig werk, lukte dat?

In 2007 ben ik ZZP geworden. Dat paste me goed. Zoals ik eerder al aangaf, hield ik het nooit lang vol bij werkgevers. Te eigenwijs. Ik dan. En, ik ben bereid om hard te werken, maar op het moment dat mijn geloof afbrokkelt, gaat het niet meer goed genoeg. De bereidheid neemt af. Aanvankelijk had ik veel en leuke opdrachten, soms samen met B.

AOV

Na een jaar besloot ik een Arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV) af te sluiten. Dat is duur! Maar ja, een mens wil wel de zekerheid. In het geval je stevig ziek wordt, wil je toch verzekerd zijn van inkomsten. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kon me gelukkig permitteren om maandelijks een spaarpotje te vullen. Stel je voor. Veel ZZP-ers kunnen dat niet. Moet een mens om die reden een vaste aanstelling hebben? En dát is dan weer een probleem. Als je dat wilt, dan zijn er nu even niet zoveel arbeidsplaatsen. Maar goed, even weer terug naar de AOV. Na een jaar of vier ZZP-en liepen mijn opdrachten terug. Ik begon steeds meer last te krijgen van duizeligheid en ik werd somber, gedeprimeerd. Daarmee kwam ik bij de huisarts terecht. Hij verwees me door naar een psychotherapeut. Daar ben ik een jaar geweest. Een goed gesprek exclusief voor mij alleen was plezierig. Het heeft me ook wel geholpen. Toen vond ik het wel goed. Dus toen ‘speelde’ ik dat het beter met me ging. Let wel, dat ik spelde, had ik ook pas achteraf in de gaten. In zulke gevallen neem ik ook mezelf in het ootje. Ik had het kunnen weten, want het is me ook al ‘overkomen’ bij twee coaches.

Navraag bij de huisarts

En dan nu weer echt naar de AOV. Ik was nog steeds duizelig. Het gebeurde vaak dat ik bij het uitrijden of het inparkeren deuken maakte in de auto. Ik was ook onzeker bij het autorijden over langere afstanden. Opdrachtgesprekken, trainingen, e.d. zijn meestal op langere afstand. Ik reed wel, maar liever niet. Dus ik kon mijn werk niet zo goed doen. Ik benaderde de AOV en vertelde van mijn probleem. Ik vroeg om eenderde tegemoetkoming in de  verdiensten. Dat vonden ze, telefonisch, een redelijk idee. Ik moest wel eerst even met de verzekeringsarts, in Utrecht, praten. Dus ging ik, met de trein, een dag op pad. Ik had een aardig gesprek met de verzekeringsarts. Hij zegde toe mijn onkosten te vergoeden, maar hij wilde ook nog eens even met mijn huisarts praten. Ik had daar toen alle vertrouwen in. Ik had al mijn gegevens toch al doorgegeven?

Een heel lang verhaal kort: in 2005 had ik bloed laten prikken om te kijken of ik bloedarmoede had. Ik had het niet en in 2010 was ik dat ook weer vergeten. Volgens de verzekeraars had ik gelogen. Mijn toelage werd ingetrokken en mijn AOV werd eenzijdig stopgezet. Ik had geen zin meer in een rechtsprocedure. Had ik dat moeten doen?

Dit was weer een bladzijde van wat later een serieuze ziekte bleek te zijn.  Gelukkig had B een AOV waarvan hij nog geen gebruikt heeft hoeven maken. Ik besloot niets te doen.