Een goed gesprek met – mezelf en MS 5/

Wat ik probeerde

Ik wist dat ik de neiging had om depressief (gedeprimeerd, althans zo voelde het) te zijn, meer niet. Ik kreeg een kleine hoeveelheid anti-depressiva van mijn huisarts en die hielpen, zo leek het. Ik besloot ook MBCT, een cursus mindfulness te doen. Het hielp en helpt me heel goed. Met mindfulness kan ik omgaan met moeilijke én makkelijke persoonlijke situaties. Als trainer besloot ik ook mindfulness-trainer te worden met een opleiding.. Ook dat ging goed. Alleen, acquisitie voor een goed gevulde groep deelnemers ging iets minder goed. Toen weet ik het vooral aan de hype-sfeer die om mindfulness hing. Nu weet ik wat meer.

Onderzoek naar duizeligheid

Ik had ondertussen wat gedoe met mijn ogen. Ik moest nieuwe lenzen – of toch maar een bril – en besloot naar de betaalbare Pearl te gaan. Mijn ogen werden opgemeten door een jonge opticien. Hij hield om beurten een houten lepel voor mijn linke- en mijn rechteroog. De gedachte was dat ik dan wisselend door beide ogen zou zien. Ik schrok wel dat ik opeens helemaal niets meer zag! De lepel zat toch echt maar voor één oog. Er werd me een bril aangeboden en ik besloot nog even te wachten. Uiteindelijk ging ik ook achter een second opinion aan. Ik kwam terecht bij Harold Mestrini. Ik vertelde hem mijn verhaal (over duizeligheid en over mijn ervaring bij Pearle). Hij schrok. Volgens hem had hij in zo’n geval meteen een neuroloog gebeld. Uiteindelijk heeft hij mij heel goed geholpen, dank je wel Harold. Hij heeft mijn ogen getest en hij heeft me op verschillende afwijkingen als Méniere onderzocht. Dat was het allemaal niet en hij heeft me aangeraden om een evenwihtsonderzoek bij KNO in het AZM te laten doen. Daar hadden / hebben ze heel goede resultaten mee.

Niet tussen de oren

Ik meldde me aan en kwam terecht op een wachtlijst van negen (uiteindelijk waren het er acht) maanden. Ik was al zó lang met dingen bezig dat dat er maar bij moest. Na die acht maanden en het onderzoek bij KNO ging het snel. Daar ontdekten ze niets en ze stuurden me door naar neurologie. Binnen twee weken lag ik in een MRI-scan en bleek ik witte MS-plekken op mijn zenuwen te hebben. O, is het dat? Dus ik was niet ziek tussen de oren! Ik was er stiekem door opgelucht, in eerste instantie. Iedereen omarmt je  als je kunt zeggen dat je er toch wel een heel erge ziekte hebt.  Al 14 jaar zonder dat ik er erg in had! Dat was het begin.

Vanaf de diagnose kreeg ik medisch alle hulp. Van de neuroloog bij Orbis in Sittard, van de MS- verpleegkundige, van de revalidatie-arts. Ik heb, doordat het  zo lang heeft geduurd voordat de kogel door de kerk was, inmiddels secundair-progressieve MS. Wat dat inhoudt? Dat die symptomen die ik heb, aanhouden. Ik kon niet meer werken. Afkeuring ging niet lukken, omdat ik geen vast dienstverband heb en geen AOV. Maar goed, ik weet nu welke ziekte ik heb en die is nu eenmaal niet te genezen. Ik voelde me na een tijdje overigens slechter: moe-moe-moe.