Een goed gesprek met – MS en mindfulness

In de meivakantie las ik, onder de indruk, ‘Dit is mijn hof’ van Chris de Stoop. Dat bracht mij op het idee om de ontwikkelingen die ik doormaak met MS te verslaan. De positieve, wel te verstaan. Want er wordt veel gepubliceerd over MS. En er worden veel negatieve verhalen verteld over MS. Dat wil ik niet doen. En ik wil ook geen wetenschappelijke zaken vertellen. Althans, niet vaak. Maar ik wil wél vertellen wat dingen met mij doen. Het liefst die dingen die mij goed doen. Dát wil een MS-patiënt weten. De lijdensweg is al groot genoeg.

MS en mindfulness – mijn begin

Voordat ik de diagnose MS van de neuroloog kreeg, was ik al wel depressief. Ik kreeg psychotherapie, en ik was zo bij-de-hand om, na een paar goede gesprekken, te zeggen dat het weer beter met me ging. Daarna volgde ik bij een kennis een MBCT-cursus.Dát voelde goed. Daarna, ik had al veel trainings-ervaring, wilde ik zelf trainer worden. De opleiding daarvoor ben ik toen gaan doen. En let wel, ik had nog geen diagnose MS gekregen. Na de voltooiing van de opleiding bleek dat ik MS heb. Het hoge woord was eruit.

Mindfulness – hoe het bij mij gaat

Omdat ik secundair-progressieve MS heb,  kan ik niet zoveel reizen en kan ik niet te veel drukte aan. Geluk bij een ongeluk: ik heb in ons huis beschikking over trainingsruimte. en ik geef training 1 op 1. Dat is vaak een voordeel voor mensen. Alle aandacht gaat naar hen. Cursisten voelen zich vaak ziek of onwel. Mij laat het zien dat er boven ieder huisje een kruisje hangt. En, er is wat er is. En ik heb in ieder geval ervaringsdeskundigheid. Daarbij  heb ik veel trainingservaring en ik voel me soms als een coach ook.

Mij brengt het trainerschap veel. Als ik mensen lesgeef en begeleid, dan ben ik ook met de materie bezig. Ik denk dat meer MS-patiënten baat hebben bij mindfulness, maar ik ken niet veel verhalen. jij wel? Ik zoek ernaar.