Gewoon of bijzonder?

Dat is de vraag

Mijn jongste zoon van 11 jaar is geadopteerd. Hij is super-lief, zeker voor de buitenwereld. Inmiddels denk ik dat ik begrijp waarom hij dat is. Hij wil graag, zoals hij dat zelf noemt, ‘gewoon’ zijn. Dat hij doet zoals anderen dat doen. Hij wil niet opvallen. Graag hetzelfde als iedereen. Als trotse moeder vind ik dat dat helemaal niet kan. Hij is bruin, heel mooi, de derde in het gezin, onmisbaar voor iedereen. Maar goed, als het aan hem ligt, gewoon gewoon, dus.

En dat, terwijl ik nu net ‘gewoon’ voor mezelf wil laten varen. Ik loop telkens tegen mijn ziekte (secundair-progressieve MS) aan en ik droom ervan om weer ‘gewoon’ te zijn. Maar ik vraag me tegelijk sterk af wat dat is, gewoon.

Kun jij me vertellen wat ‘gewoon’ is?

En of dat ook betekent dat een mens daar gelukkig van is? Zo was en ben ik daarmee bezig. En toen bedacht ik, dat we vooral bijzondere keuzes hebben gemaakt. Waar ik nog steeds achter sta. Als je daar meer van wilt weten, vraag maar.  

En wat wil ik nu?

Ik denk toch maar bijzonder. Ik hoop dat je het  een keer begrijpt. Als een mens toch niet beter voelt en als ‘gewoon’ ook te wensen overlaat dan wil ik, met de ziekte die nooit meer over zal zijn, bijzonder zijn. Dus, als je het wilt weten: ik ben gewoon bijzonder.