Hoe gaat het met jou?

‘Goed’ Dat zei ik vroeger altijd  automatisch.

Ken jij dat soort uitwisselingen? 

Dat doe ik zelf altijd. Omdat ik het op zich wel een aardige begroeting vind. Maar: ik probeer zo geïnteresseerd mogelijk te klinken. Want ik vraag je toch om hoe het met je gaat? Dat wil ik wel echt weten!

Nadat ik de diagnose MS kreeg, vroegen mensen me ook ter begroeting: ‘hoe gaat het met jou?’ In het begin antwoordde ik automatisch met: ‘goed’. Maar waarom ik echt geïnteresseerd ben in hoe het met iemand gaat, is omdat ik graag eerlijkheid hoor. En toen ik wist, dat het terecht niet goed met me ging, kreeg ik het heel moeilijk uit mijn mond: ‘goed’. Dus dan maar eerlijk zijn. ‘Slecht’ of ‘naar omstandigheden oké’. Toen ze het voor heerst hoorden, fronsten mensen hun wenkbrauwen, vaak gederangeerd.

Dát hadden ze niet verwacht!

En toch wil ik niet liegen. Dan maar met de blote billen op tafel. Ik kan wel liegen, maar dan bedenken mensen zelf hun eigen verhaal. Want ze horen het wel als ik een beetje dubbel praat. Of ze zien dat ik wankel loop. En weet je wat?

Misschien willen ze de waarheid liever niet horen

Ten minste, die indruk heb ik wel. ‘Hoe gaat het?’ ‘Goed’ is een prettige begroeting. En dan is het misschien niet zo handig om meteen uit te wisselen hoe het écht zit. Ik krijg die begroeting tegenwoordig helaas wat minder. Een mens weet nu eenmaal dat ik een voorstander ben van de echte waarheid. En wil hij of zij die wel horen?