Laatst las ik een blog over de baby boomers van @Diepstraten die wat de schrijver betreft te veel klagen. Nico Dijkshoorn schreef een herkenbaar stuk over zijn hekel aan de Stem van het Volk.
Klagen over anderen
Dat soort ‘klachten’ begrijp ik goed. Het gaat tenslotte over iets dat veel voorkomt en het gaat over anderen. Want natuurlijk beklaag ik me graag over notoire klagers. Ik ken mensen, die zoveel te klagen hebben over het leven dat hun mondhoeken naar de onderkant richting kin wijzen.
In Nederland zijn we sowieso meesters ‘klagen’. Er wordt veel geklaagd over van alles en nog wat. Ik was pas verbaasd om te vernemen dat Nederlanders behoren tot de gelukkigste mensen op aarde. Hoort klagen, liefst over wat anderen ons hebben aangedaan, daarbij?
Klagen heeft een reden
Ik klaag niet veel, denk ik, zoals meer mensen dat denken, waarschijnlijk. En ik klaag niet veel over wat anderen me aandoen, denk ik. Ik klaag wel, maar vooral tegen mensen bij wie ik dichtbij sta. Ik hoop dat ik soms ook wat blijer zal zijn. Ik weet dat ik daar óók goed in ben, vooral in situaties waar ik wat verder van mensen af sta. Dan ben ik professioneel, gaat alles goed met me. Ik ben er al een paar keer achteraf mee geconfronteerd. Vorige week interviewde een journalist mij over mijn ziekte MS. De journalist sprak haar bewondering uit om hoe ik ermee omga. Dat vind ik een compliment. Maar het is ook wel gebeurd dat ik me mooier heb voorgedaan bij artsen en later geconfronteerd werd met onbevredigende resultaten. Dan zou het beter zijn geweest als ik meer had geklaagd.
Lang geleden, in de vorige eeuw leerde ik bij Landmark Education (bestaat dat nog?) dat klachten voordelen voor mensen kunnen hebben:
- anderen hebben het gedaan
- je hoeft niet zelf te handelen
- je krijgt aandacht
Dat is wel waar, maar ik merk dat ik geneigd ben om bij mensen die wat mij betreft notoire klagers zijn, mijn hoofd af te draaien. En ik ben geneigd om dan misschien niet hardop, maar vooral stilletjes, voor mezelf, te klagen. Inmiddels ben ik, met mindfulness in mijn achterzak, zover, dat ik hang aan het principe ‘Er is wat er is.’ Dus goede dingen, maar ook slechte dingen gebeuren. Erken ze allebei. Ik ben MS-patiënt en dat is wreed, én ik ben gelukkig.
En weet je wat helpt?
Bekijk maar eens dit filmpje waarin John Cleese in India op zoek is naar het effect van lachen. Dát helpt!
Geef een reactie