Een goed gesprek met ....

BB Geuldal – onze ervaring met gasten

17 augustus 2011 door iljas Reageer

BB-Geuldal, dat was onze bed and breakfast. Eén kamer, met douche en sauna, met eigen buitenruimte, midden in het Geuldal. Woon jij op een bijzondere plek en heb je ruimte voor een bed and breakfast? Ik raad je aan om het te doen.

Niet voor de opbrengsten

Wel voor het plezier om andere mensen te ontmoeten en ze gastvrij te ontvangen. Met één kamer speel je weliswaar quitte, maar je kunt er niet van leven. Dus toen de kinderen wat ouder werden en meer moeite kregen met stil zijn en rekening houden met de gasten (moet jij ook denken aan Jacques Vriens’ Hotel de Korenwolf?, waarin de kinderen van de eigenaren allerlei kinderboekenavonturen beleven die niet zo goed staan op het palmares van hun ouders?), stopten we met ons enthousiaste inititiatief.

Wij, Bart en ik, hebben er in ieder geval goede herinneringen aan. Weet je wat zo leuk is? Je ontmoet nieuwe mensen, hebt leuke gesprekken en als het een beetje teveel zou kunnen worden, gaan de gasten weer weg. Ik citeer hieronder enkele reacties van gasten uit de B&B, om een beetje trots te constateren dat wij een positieve rol hebben gespeeld in hun vakantieplezier:

“Hier 3 dagen verbleven, heerlijk genoten van de wandelingen in het Geuldal, Maastricht, de sauna en het heerlijke ontbijt met echte kakelverse eieren. De gastvrijheid was super. Geweldig genoten hier. Kan het iedereen aanraden.

We waren maar één nacht hier, we komen zeker terug! Heerlijk geslapen en ontbeten. En ook Meerssen was een prettige verrassiung. Tot gauw!

We hebben het fijn gehad, hier. Super, ook de sauna erbij! En jullie wonen natuurlijk prachtig hier in Zuid-Limburg. We zijn een nachtje geweest en voor ons zit het er alweer op.

Wat heerlijk rustig is het hier, en een mooie, ruyime kamer. Wat zijn de kinderen rustig. Goed bed en een lekker koele kamer. Dat was een voordeel, nu met die hitte. Een prettig verblijf gehad.

SAMENLEVEN 4 – Buitenkunst

15 augustus 2011 door iljas Reageer

Hou jij ook van kunst doen en beleven?

Vorige week was ik een paar dagen bij Buitenkunst, in Drenthe. Ken je dat? Dat is een een evenement waarbij allerlei mensen (vorige week ongeveer 500 mensen) kamperen op een terrein waar ze aan workshops op het terrein van kunst (schrijven, dansen, theater, schilderen, tekenen, muziek, etc.) meedoen.

Echt kamperen

We waren in Drenthe, bij Westerbork. Daar kampeerden we in een prachtig bos. De voorzieningen waren er beperkt. Er was geen elektriciteit voor de deelnemers, en er was weliswaar sanitair, maar dat was wat weinig. Er stonden altijd lange rijen voor de afwas-, douche- en, vooral onhandig, toiletruimtes. Het programma-aanbod was zeer uitgebreid.Er deden ook veel mensen mee, ondanks de primitieve omstandigheden. Want als je in Nederland bent gebleven, dan weet je dat het weer niet meewerkte voor dappere kampeerders.

Des te knapper dat er zoveel mensen, elke week weer op Buitenkunst, op meer plaatsen in Nederland, verschijnen. Er doen ook veel mensen voor de zoveelste keer mee. Er is altijd wat nieuws te doen, voor ieder wat wils.

Wie waren er?

Wie er waren op Buitenkunst in Drenthe? Veel verschillende mensen waarvan ik een beperkt aantal heb gesproken. Wat daarbij niet mee heeft gewerkt is, dat daar bijvoorbeeld geen mogelijkheden waren om met social media om te gaan. We moesten het dus, zoals in de vorige eeuw, bij face-to-face-communicatie houden. Maar mijn indruk was, dat alle leeftijden op Buitenkunst waren vertegenwoordigd. Dat kan ook goed, omdat er programma’s waren voor alle leeftijden: kinderen, jongeren, volwassenen. Veel van de deelnemers leken hoog opgeleid, uit de Randstad, de grote steden. Er waren veel ongekapte, ongeverfde, onopgemaakte mannen en vrouwen op het kampeerterrein. Dan zou ik mezelf niet zo zien zitten. De deelnemers aan Buitenkunst, de volwassenen waren vaak alleengaand, met of zonder kinderen. Ik vond het geweldig om te zien hoe mensen de dagelijkse luxe in hun woonplaats in de steek laten om te genieten van samen kunst doen en beleven.

Ik ben maar een paar dagen in Drenthe geweest. Waarom? Omdat ik me heb aangemeld voor Buitenkunst toen we geen vakantieplannen hadden. Omdat ik, na een maand kamperen met licht, koelkast, e.d., moeite had met wat echt kamperen zal zijn. Omdat het regende en koud was. Omdat ik het aanmeldingsgeld (voor twee personen 340 Euro, betaalbaar wat mij betreft) overboord wilde gooien i.v.m. gebrekkige motivatie. Buitemnkunst, echt de moeite waard, wat mij betreft, alleen nu even niet.

Lees ook:
SAMENLEVEN – Pinkpop
SAMENLEVEN 2 – Vriendschap
SAMENLEVEN 3 – Tour de France

Waarom we kunnen leren van 1001 nacht

11 augustus 2011 door iljas Reageer

Ken je het sprookje van 1001 Nacht?

Het verhaal gaat dat de koning Sjahriaar door zijn vrouw bedrogen was. Om herhaling te voorkomen besluit hij voortaan elke avond een nieuwe maagd te huwen en haar de volgende ochtend ter dood te brengen. Na enige tijd huwt hij de dochter van zijn grootvizier: Sjahrazad (meestal geschreven als Scheherazade).

Om aan de executie te ontkomen vertelt zij hem in de huwelijksnacht een verhaal dat nog niet af is. Om te weten hoe het afloopt spaart hij haar. De volgende nacht komt het vervolg, maar ook dat verhaal is niet af. De koning gunt haar nog een nacht. Dit houdt Scheherazade 1001 nachten vol en elke nacht wordt afgesloten met een onvoltooid verhaal. Ondertussen schenkt zij hem enkele kinderen. Wanneer de verhalen uiteindelijk ten einde zijn, is de koning zo van haar gaan houden, dat hij haar gratie schenkt en ze zijn definitieve vrouw mag worden. Bron: Wikipedia

We bereiken ons doel niet

Dit sprookje vertelt mij dat de ultieme doelstelling nooit bereikt wordt. Natuurlijk zijn we blij als we ‘eind goed al goed’ horen of lezen in dit sprookje. Maar zeg zelf, zou Scheharazade blij zijn om met een man te trouwen die zoveel doden en dreigementen op zijn geweten heeft?

Wat zegt dat volgens mij over 1001 Nacht, over de parallellen met ons privé- maar ook ons zakelijke leven? Een mensen moet altijd alert blijven, net als Scheharazade. Het is nooit klaar. We zoeken altijd naar nieuwe oplossingen, benaderingen, uitdagingen. Als je er zelf al bent (de vraag rijst bij mij of dat écht zo is), dan wil het nog niet zeggen dat anderen al zijn waar je ze wilt hebben of waar ze zelf willen zijn.

Heb jij het wel goed gedaan? Doe je het wel goed?

Heb je jouw ultieme, persoonlijke doel bereikt? Ben je nog zoekend? Scheherazade deed het goed, en alleen. Misschien dat het daarom een sprookje heet. In het gewone leven heb je soms, of vaak, iemand nodig om mee te sparren, tegen aan ter praten, je te laten begeleiden. Doe ik het goed? Is dit wat ik wil? Wat wil of kan ik eigenlijk? Zoek iemand op om samen mee te werken en blijf alert.

Blijf leren en blijf genieten van de stappen die je zet. Ook al bereik je dat ultieme doel (net) niet!

SAMENLEVEN 3 – Tour de France

10 augustus 2011 door iljas 5 Reacties

De ervaring waarin ik je nu wil meenemen is van een tijd terug, toen ik op vakantie was. Het lijkt nu niet meer actueel. Voor mij is dat het wel, ook vanwege de negatieve gebeurtenissen in Londen. Dat gaat ook over samenleven, maar dan in de slechtste zin. Ik wil je deelgenoot maken van positieve ervaringen. Komen ze van dezelfde kant? Ik zou zeggen: tel de 10+ verschillen.

Nyons

We zijn in Nyons naar de Tour de France gaan kijken. Op een vlak stuk, weliswaar na een bocht, maar het peloton (ze waren er al een uur na de start) was in een vloek en een zucht voorbij. En er waren enorm veel toeschouwers, gigantische lange files om uit het gedrang weg te komen.

Het samenleven liet zich daar van zijn beste kant zien. Iedereen keek er blijmoedig om zich heen. Niemand mopperde, schold, keek verongelijkt. We keken in drie rijen achter elkaar naar voorbij racende wielrenners. We parkeerden onze auto’s op een smalle weg in 2 km. achter elkaar en wachtten lang en geduldig voordat we konden wegrijden.

En waarom?

Waarom willen mensen zo graag samen zijn? Waarom willen ze zo graag hetzelfde doen? Waarom kiezen ze voor een evenement als de Tour de France, om daar, hutje mutje, in een flits, over elkaar heen buitelend, iets van de wielrenners in real time te kunnen zien? Wie van die toeschouwers hebben de rest van de etappe gezien? Ik, maar wel op de Franse televisie, op het terras van de camping waar ik was. Ik heb niet alles meegekregen, maar één ding weet ik nog wel: Thor Hushovd won.

Bossche bol of vlaai #Zuid-Limburg #Maastricht #Limburg

7 juli 2011 door iljas 2 Reacties

Ik las pas in een boek dat veel Amerikaanse schrijvers naar Parijs verhuizen. Omdat daar heel veel cafe’s zijn die altijd open zijn en waar het als normaal wordt beschouwd als je met één kop koffie vijf uur aan een stuk blijft schrijven.

Terras

Ik zit hier nu op het terras van een cafe in Maastricht te schrijven. Ik ben nog niet meteen een ‘believer’ van dit type schrijfplek. Ik zit niet zo comfortabel, krijg zo meteen mijn lunch (waar blijft ‘ie?), word afgeleid door de dreigende regenwolken. Daar staat tegenover dat ik heel veel andere dingen om me heen zie en ervaar. Ik hoor flarden van gesprekken op het terras.

Bossche bol

Eén gespreksflard intrigeert me: “…morgen, in Den Bosch, daar bestellen we Bossche bollen. Laat die vlaai van hier maar zitten. Ben ik niet zo dol op. Geen slagroom, niet zoet genoeg. Nee, doe mij maar een Bossche bol.”

Vlaai

Het doet me denken aan de anekdote van een familielid van B. Deze persoon, een man, was boer, werkte zeven dagen in de week. En vooral in het voorjaar en de zomer. Dan moest er fruit worden geoogst, gras gemaaid. Als hij (ik heb het over de jeugdherinneringen van B., zo’n 35 jaar geleden) op zondagnamiddag aanschoof op een feestje, een communie of een kermisfeest, dan deed hij zich, zonder blikken of blozen, tegoed aan een hele vlaai. Geen stukje, geen twee, geen vork. Nee, een héle vlaai, alle stukken met de hand gegeten. Dat moest toch onbeleefd zijn!

Maar: behalve voor besmuikt gelach hoefde dit familielid niet bang te zijn. In Limburg was de gast lang juist beledigd als je uiteindelijk maar één stuk vlaai wilde. En ik beken, als ik moest kiezen, dan ging ik ook voor de vlaai en niet voor de Bossche bol. En dan het liefst voor de echt Limburgse versie. Dat is wat minder zoet en machtig en daar kun je dan ook meer dan één stuk van verteren. Maar goed, volgens mij is die smaak persoonlijk en niet voor iedereen dezelfde.

Smaken verschillen

En eigenlijk is dat wat mij betreft dan ook het leuke van verschillende smaken en gebruiken in verschillende landsdelen. Soms wel over grenzen heen. Ik houd daar wel van. Je zult bij mij op tafel bijvoorbeeld nooit gekookte aardappelen krijgen. Wel pasta, couscous of noodles. Wat mij betreft staat kiezen voor je eigen smaak dus gewoon vrij. Weet je wat ik wel eens verzucht heb toen ik naar het zuiden verhuisde vanuit de Randstad? Wat ik het meeste miste in Meerssen, was een goede ‘Turkse’ winkel waar ik hun pizza’s, broden, schapenkaas kon kopen zonder er een wereldreis voor te maken. Mijn wens is nog (lang) niet verhoord.