In mijn eerste baan zo ongeveer (eind vorige eeuw), werkten we met flexibele werkplekken en clean desk policy. Goed idee, niet? De gedachte was om zo, met medewerkers (de term werknemer was ‘not done’) die vaak 4 dagen werkten en veel buiten het kantoor aan het werk waren, kosten te besparen en kantoorruimten per gelegenheid in te richten. Per gelegenheid, voor stil en geconcentreerd werken, of voor vergaderingen, of voor telefoonwerk. We hadden, in die tijd dat papier nog hoogtij vierde en social media nog geen gemeengoed waren, een algemene kast waar iedereen in kon, spullen kon stallen, spullen kon uithalen. We hadden ieder een bak voor spullen van onszelf.
Volgens mij stonden mijn collega’s en ik allemaal achter dat idee. In de praktijk werkte het echter anders:
- we waren niet allemaal even ‘clean desk’;
- hier en daar was nog rommel te vinden of gemeenschappelijke spullen (in de kast, zoals ik eerder schreef) waren kwijt;
- sommigen van ons begonnen extra vroeg te werken omdat dan de favoriete werkplek nog vrij was;
- de verschillende kantoorruimten werden niet altijd gebruikt waarvoor ze bestemd waren, en dat leidde weer tot scheve gezichten.
Daar komt bij dat we in de fantastische gelegenheid waren om flexibel te werken, flexibel onze uren in te delen. Dat leidde tot bergen overwerk en stress om aan elkaar te moeten tippen.
Inmiddels zie ik dat veel ‘met werk bezig zijn’ ook betekent dat veel werkuren opgaan in wat je normaal ‘sociaal’ of vrijetijdsbesteding zou noemen. Denk aan een uitgelopen zakenlunch of -borrel. Denk aan een ‘benen-op-tafel’-gesprek
of aan een heisessie.
Denk aan lange reizen om een klant in de ogen te kunnen kijken (was dat niet een slogan van de week van Het nieuwe werken? ‘Echte mannen staan in de file’).
Als je dat past, is het prima, maar ga niet prat op ‘ druk-druk-druk’ of zo. In ieder geval, volgens mij was mijn werk toen ingericht op wat we nu Het nieuwe werken noemen. En dat is goed volgens mij, al was het alleen maar omdat de medewerker eindelijk serieus wordt genomen. Hij of zij kan ook verantwoordelijkheid nemen, wist je dat, baas? Maar dat betekent ook het omgekeerde: misschien zijn sommige, harde werkers gebaat bij een vaste werkplek (uit onderzoek blijkt dat 60% van de werknemers de voorkeur geeft aan een vaste, knusse werkplek), vaste werktijden en andere afspraken. Als dat zo is, wat doen we met Het nieuwe werken? Als blijkt, dat ze zo effectiever zijn dan wanneer ze flexibel aan de slag ‘moeten’, kan dat ook?
Als je meer, genuanceerd of dissonant commentaar op Het nieuwe werken wilt lezen, bekijk:
http://www.telegraaf.nl/mijnbedrijf/8150954/__Vaste_werkplek_heilig__.html?sn=mijnbedrijf
