Ik ben de gelukkige moeder van drie kinderen, in de leeftijd tussen 8 en 13 jaar. Ze verrijken mijn leven, meestal. Soms is het onhandig. Mijn geliefde (vader van de drie) en ik zijn overtuigd vrije werkers. Maar, vrij, met kinderen, dat ziet er wat mij betreft anders uit dan zonder kinderen (ooit had ik er geen).

Kinderen krijgen en hebben lijkt vanzelfsprekend.

Waarom?

– voor het nageslacht
– voor de liefde die je krijgt en geeft en de vanzelfsprekendheid waarmee dat gebeurt.
– als bewijs van de liefde van partners voor elkaar, als een soort kroon op het werk
– omdat ouders graag grootouders willen zijn, ook voor het nageslacht
– om de wereld door te laten draaien met mensen
– om…

Allemaal plausibele redenen, prima, en zoals ik al zei, ik ben de gelukkige moeder van drie. Daar staat tegenover dat ik door het hebben van kinderen wel  anders vrij ben dan wanneer ik geen moeder was. Als hun vader en ik werken, dan moet er opvang voor de kinderen zijn. Als we ergens naartoe gaan, in tijden dat ze niet op school zitten, idem. Wij zijn naar Pinkpop en Lowlands geweest. Dat kan alleen omdat we opvang voor onze kinderen hebben geregeld. We gaan op vakantie met de kinderen in schooltijden, financieel hoogseizoen. We passen vakanties aan aan hun wensen. Is dat erg? Nee. Het is wel iets om altijd rekening mee te houden.

Oplossingen

Er zijn oplossingen genoeg te bedenken:
– Dan ga je toch niet naar Pinkpop en Lowlands?
– dan werkt een van jullie (ik als moeder?) toch niet?
– dan gaan jullie toch zonder de kinderen op vakantie?
– dan regelen jullie toch…

Het hebben van kinderen kan betekenen dat sommige dingen niet of niet zo makkelijk kunnen. Ik heb gemerkt dat ik weiger om me uit het lood te laten slaan door dan maar niet dingen te doen die ik doe. Sommige dingen zijn niet makkelijk, maar de kinderen erbij betrekken of wat aanpassing van hen vragen, kan voor beide partijen de moeite waard zijn.

We zijn op onze vakantie een wandeltocht gaan maken op de Mont Ventoux, met onze kinderen. Dat wilden we graag. We wilden ook de top bereiken, maar  we hielden die optie open. Het was een klim van 14,7 km. We zijn er aan begonnen, we zijn met vijf heel ver gekomen. We hebben de top niet bereikt, maar we hebben er alle vijf een heel goede herinnering aan overgehouden.

Voor mij was het voor het eerst dat ik besefte, dat iets waar je moeite voor moet doen, niet meteen in een gespreid bedje terechtkomt, niet vanzelfsprekend hoeft te zijn, wel de moeite waard kan zijn. Dat is wat mij betreft professioneel gedrag: iets heel anders dan verwacht doen of iets blijven doen en daar gelukkig mee zijn. Ik las trouwens net van een schrijver die zegt dat ‘emptiness gives us THE biggest challenges’. Wat mij betreft, ook in dit geval, heel erg waar. Bedenk er zelf maar iets moois bij.

Nog 1 ding: we zijn nooit helemaal alleen  in wat we doen. We nemen altijd de kinderen mee;-)