Varkens hebben vlees

 Ik ben pas twee dagen terug van vakantie uit Alicante, Spanje. Dat was geweldig! Lekker warm (niet te, maar wel goed genoeg om buiten te ontbijten en pas ’s avonds naar binnen te gaan)

Vrouwen aaien varkens

Toen ik die titel een tijd geleden in de krant las, moest ik meteen aan een ‘paardenfluisteraar’ denken. Hoeft niet, dat begrijp ik, want wat heeft een aaiende vrouw van varkens met een paardenfluisteraar te maken? Waarschijnlijk voor mijn gevoel vooral met de aandacht die aaien en paardenfluisteren delen. En omdat ik meer een vrouw, dan een man die rol zou geven. Aandacht voor anderen, aandacht voor dieren, voor het aandoenlijke in anderen en in dieren. Misschien dat ik daarom zo graag mijn werk doe, als vrouw, als trainer, als blogger.

Verzot op varkens

Nu ik deze blog weer lees, moet ik ook denken aan wat ik op 24 december, bij Alicante, in de supermarkt zag. Complete varkens, dood en om te eten, verpakt en schattig tentoongesteld.  Ik denk dat het ooit (nog niet zo lang geleden, want ze zijn nog eetbaar) biggetjes waren. In Nederland zou dit niet kunnen. Er worden wel varkens gegeten, maar niemand wil ermee geconfronteerd worden dat ze ooit levend en schattig waren. Mijn geliefde is helemaal verzot op varkens (of dat iets over mij zegt?) ;-). Als het aan hem had gelegen, hadden we er in onze tuin al lang één gehad.  Zo’n heerlijk, aanndoenlijk varken met een paar haren om te aaien en een vreselijke lucht om zich heen. Zou dát de reden zijn waarom hij vegetariër is?