Eén dezer dagen las ik een tekst van iemand die zegt redelijk te kunnen leven met MS. Door OMS. Ik ben jaloers op hem. Ik doe ook OMS, zoveel mogelijk. En ik spuit Betaferon . En ik gebruik LDN. Het gaat, naar omstandigheden, redelijk met me. Ik kan nog lopen, ik kan zelfstandig naar de […]
Mijn blog – acceptatie
Eén dezer dagen las ik een tekst van iemand die zegt redelijk te kunnen leven met MS. Door OMS. Ik ben jaloers op hem. Ik doe ook OMS, zoveel mogelijk. En ik spuit Betaferon . En ik gebruik LDN. Het gaat, naar omstandigheden, redelijk met me. Ik kan nog lopen, ik kan zelfstandig naar de supermarkt. Ik heb al minstens 20 jaar ms. Ik ben gelukkig zover dat ik mijn ziekte accepteer!
Gelukkig maar. Ik kan om hulp vragen. Ik accepteer andermans aandacht. Dat is voor mij een belangrijke stap. Het is toch al zo dat mensen hun eigen beeld van me hebben. Ik geef ze nu maar wat ze willen, of wat ík wil dat ze denken. De realiteit. En ik geniet zoveel mogelijk.
Ik accepteer ook wat ik niet kan.
Mijn blog – weer een toetsenbord!
Ik kan de pc weer gebruikten. Ik typte op mijn I Pad, want het toetsenbord van de PC viel steeds uit. Werken met de I Pad weg onhandig. Alles doet het, maar mijn houding was verknipt. Ik kan ook nog eens niet blind typen. Ik heb de diagnose ms al te lang. Maar, gewoon, met een toetsenbord aan de pc red ik me. Jippie!!!
Wat me raakte
Gisteren zag ik de documentaire van Dieuwertje Blok over Woddstock. Omdat het 50 jaar geleden gebeurde, gaf ze er aandacht aan.
Dat wist ik wel
En jij ook. De geschiedenis van Woodstock staat bij mij en veel anderen hoog in het vaandel. Het ging gisteren in de documentaire nog eens over de aandacht, aardigheid, acceptatie van toen. Alle mensen, mannen, vrouwen, kleuren waren gelijk en gaven elkaar positieve aandacht. Dat is nu overal veel minder. Geweld is er meer, verschillen zijn er meer. vooroordelen zijn er meer. In het zuiden, waar ik ben opgegroeid, werden die verschillen toen (vorige eeuw, 1969) ook al groot uitgeweid. Ik begrijp niet zo goed hoe ik het idee dat zowel mannen als vrouwen, ouderen, jongeren, armeren, rijken, slimmeren, dommeren,… allemaal gelijk zijn, altijd al vanzelfsprekend vind.
Maar: Naast alle dingen die ik heb en ben, ben ik toch ziek.
Daar kan menseninvloed niets aan veranderen.
Mijn blog – weer wat beter
Gisteren voelde ik me K
Nu gaat het beter, niet genezen, maar geen blaasontsteking meer en 2 tabletten LDN. Het helpt, gelukkig. En dan ga ik meteen fantaseren over beter tijden.
Zou dat lukken?
Eerst maar eens genieten van wat ik nu heb.
Elk nadeel heeft zijn voordeel
Dat klopt
In dit geval zeker. Naar aanleiding van LDN, het gedoe dat ik ervaar met de Keulenkliniek en Infinity. Ik was een weekje weg en de Keulenkliniek had vakantie. Daardoor gebruik ik al twee weken geen LDN. Ik weet nu dat het helpt. Aanvankelijk hield ik een beetje af, maar uiteindelijk ging ik om. Het is een goedkoop medicijn. In de gesprekken die ik deel met andere MS-patiënten merk ik dat het bij meer mensen werkt.
En nu wil ik weer en uiteindelijk meer.
Mijn blog – weer, eten, ontmoeten en bewegen
Ik las een artikel
Over het feit dat in Spanje de gemiddelde leeft ijd zo hoog is.
Hoe dat komt?
Eerder, bij een blog over het Pioppi-dieet, heb ik dat weleens aangeduid met ‘eten, ont ontmoeten en bewegen.’ In het artikel dat ik las, waren drie keuzes mogelijk: het oordeel van wetenschappers, de medische wereld of de dingen die mensen eten en drinken. Ik denk zelf dat de dingen die ik eet en drink me met de ziekte onverminderd houdt.
En ik denk dat, wat we (het buurtnetwerk Bunde en ik) met het Agnesplein als ‘huiskamer van Bunde’ daarover gaat, over ontmoeten. Iedereen mag er iets van vinden. Dus ik zeg niets.
LDN
Behalve dat ik ein-de-lijk weer LDN krijg. Morgen. Ik weet nu wat het met me doet. En ik weet nu wat het met me doet als ik het niet gebruik. Voor diegenen die dit leest en die er iets aan heeft (MS-patiënten): doen. Je krijgt er geen bijwerkingen van.
Verder zeg ik niets
- 1
- 2
- 3
- …
- 131
- Volgende pagina »