Iemand die ik volg via Facebook, geeft aan dat hij de 10-jarige ‘verjaardag’ na zijn diagnose MS viert. Toen hij hoorde dat hij deze ziekte had, was hij er heel verbaasd over.
Wat is dat, multiple sclerose?
In mijn bargoense lekentaal gaat het om beschadigingen (een soort littekens) aan de myelinen (de bescherming van zenuwen rond de hersenen en de ruggenwervel). Vaak begint ms met ‘relapses’, daarna herstellen ze weer. Zo kun je wat last van, zeg, je ogen, krijgen. Na een tijdje gaat het weer wat beter – twee stappen achteruit, 1 stap vooruit. Die fase van ms heet ‘relapse remitting’. Daarna, na een tijdje ontstaat er secundair-progressieve ms. Alle tegenslagen blijven er. Dat heb ik. Andere varianten zijn bijvoorbeeld primair-progressief. Je krijgt een stevige tegenslag en blijft die houden.
En toen werd ik depressief
Dat is één van de symptomen van ms, maar ik wist niet dat ik ms hád. Voor mij, toen ik de diagnose kreeg (zeven jaar geleden, dertien daarna de eerste ‘relapse’), was het bijna een opluchting. ‘O, heb ik dat? Komt dat daardoor?’ Maar goed, vóór de diagnose werd ik mindfulness-trainer. Mindfulness heeft me veel gegeven en dat doet het nog steeds. Alleen, acceptatie, daar zit ik nu een beetje mee. Ik accepteer dat ik ms heb, maar ik vind het moeilijk om ‘kleinere’ dingen te accepteren.
Nu heb ik ontzettende nekpijn. Verkeerd gelegen, denk ik. Ik vind het moeilijk om dat te accepteren. Ik wil alle dingen tóch zelf doen.
Ach ja, toch maar accepteren, ziek blijf ik tóch
