Gisteren bezocht ik de fietswedstrijd van G in Mechelen, de Kleebergchallenge. Omstanders zeiden dat hij goed bergop rijdt, maar hij zegt zelf dat hij dalend veel tijd verliest. Kan ik me voorstellen. Hij weegt lang niet zoveel als de anderen. Geeft daarmee geen zwaartekracht bij de daling. Maar: het landschap daar is prachtig en het regende bijna niet. De zon scheen zelfs!
Ik had een goede zitplek. Mijn begeleiders vonden een rolstoel handiger. Wat mij betreft doe ik dat liever niet. Ik merk dan ook dat de manier waarop ik nog zelfstandig wil zijn sterk achteruitloopt. Rolstoelen, vermoeidheid, andere dingen…. Tijd voor meer succes met LDN of iets anders. Over acceptatie (of niet) gesproken. Soms helpt zelfs mindfulness niet.
Ik wil niet meer ziek zijn!
