We vertrokken uit een druilerig Sauerland. En ik heb gisteren in Mestreech nog even vastelaovend gevierd, want hier scheen de zon. En dat beviel héél goed. Dat wil ik blijven doen. Mijn ziekte staat me daarbij flink in de weg.
Ik bedacht wat mijn leven kwaliteit geeft, gelukkig maakt. Genieten van zo’n evenement, zonder continu om hulp te vragen. Zonder sneller moe te zijn. Zonder onevenwichtig te zijn. Ik ben nu wat depressief. En dat ligt er ook aan dat ik liever niet teveel om hulp wil vragen. Maar ik wil zo wel het zaatehermeneikesconcours meemaken. En morgen, na carnaval, ga ik op zoek naar beterschap (genezen van MS kan niet, dat weet ik E) en dan ben ik minder depressief, hoop ik.
