Acceptatie Ik heb het al vaak genoemd in mijn blogs, en ik accepteer mijn ziekte, maar hoe dan? Soms baal ik van verslechtering. Mag dat? Woensdag deed ik bij fysiotherapie oefeningen samen met een dame van 90. Zij kan in sommige gevallen meer dan ik! Mag ik daarvan balen? Ook als ik mijn ziekte geaccepteerde […]
Mijn blog – hoe ga ik om met…
Acceptatie
Ik heb het al vaak genoemd in mijn blogs, en ik accepteer mijn ziekte, maar hoe dan? Soms baal ik van verslechtering. Mag dat? Woensdag deed ik bij fysiotherapie oefeningen samen met een dame van 90. Zij kan in sommige gevallen meer dan ik! Mag ik daarvan balen? Ook als ik mijn ziekte geaccepteerde heb?
ACT
Gisteren, bij de Geheugenpoli van UMC+ stelde de neuro-psycholoog voor om te bekijken wat ACT (attentional cognitieve therapy) me kan bieden. ACT gaat volgens haar over het omgaan met acceptatie. Acceptatie heb ik geleerd met mindfulness, ACT gaat over het omgaan ermee. Ik hoop dat ik mee kan doen met een ACT-test voor mensen met hersenletsel, het liefst online. Want mijn energie laat te wensen over.
Mijn blog – hoe accepteren?
Gisteren zag ik bij M een aanwezige die mij aan het denken heeft gezet: Joyce de Ruyter. Ik dacht dat ik mijn ziekte al accepteerde. Dat dacht zij ook. Zij heeft het Ushersyndroom. Een heel zeldzame ziekte. Met continue veranderingen. Iedere spatiënt heeft iets anders. Joyce wordt steeds meer slechthorend.
Wat mij aan het denken zette, is hoe zij en ik omgaan met onze ziektes. Acceptatie kan, maar ik ben niet bijzonder gelukkig met de ‘oplossing’ van acceptatie. Door mindfulness heb ik geleerd om om te gaan met mijn ziekte. Ik ‘accepteer’ hermin of meer, maar vaak ook niet. Joyce de Ruyter spreekt voor over omgaan ,et veranderingen. Haar verhaal heeft me geīnspireerd.
Ik leer daar mijn levensles van
Mijn blog – hoop
Met mij gaat het slecht
Als mensen me vragen hoe het met me gaat, antwoord ik meestal: ‘oké’. Maar nu voel ik me minder oké. Ik ben moe, loop slechter dan anders, heb weinig balans. Ik ga altijd uit van neergang bij deze ziekte. Ik moest mezelf moed toespreken om het maar te accepteren.
Maar veranderingen geven hoop
Wat me sowieso wel helpt, is de dagelijkse meditatie van SeeTrue en IAM waaraan ik deelneem. En ik heb het laatste webinar van OMS gezien. Het ging over omgaan met MS in tijden van Corona.
Daarin werd ingegaan op mogelijke kansen op genezing, die echt nog in beeld zijn. Ook voor secundair-progressieve MS. En George Jellinek, initiator van OMS vindt dat we nooit hoop mogen negeren.
Dank u, meneer Jellinek.
Hierbij, dus
Mijn blog – wat mij betreft
Mijn vorige blogs gingen over mijn zoektocht. Omdat ik me gedeprimeerd voelde over de onzekerheid die MS me biedt. Maar mijn denktocht heeft een oplossing, voor nu. Eén ding is zeker. De ziekte die blijft.
Het valt me op dat veel mensen klagen, wel of onwel.Het heeft wat mij betreft geen zin om daaraan mee te doen, om te denken aan onheilstijding. Dus ik houd het bij ‘hier en nu’. En bij mezelf. Genieten van datgene wat het leven me nog biedt. Acceptatie van dat wat niet meer terug te keren is.
Ik voel nog wat moeilijkheden, voor mijn achterban. Ze moeten veel werk voor me verzetten. B zwaait mijn bezwaren weg.
Dus ik accepteer dat ook maar
Mijn blog – acceptatie
Het gaat slecht met me. Ik word steeds wankeler en ben moe. Het deprimeert ook mij. Ook uit angst voor wat ik mijn achterban aan doe. Ik denk dat ik mijn ziekte accepteer. Ik doe althans mijn best. Maar ik heb er persoonlijk wel moeite mee.
Valt dat wel onder acceptatie?
Voor lezers: maak je maar geen zorgen over mij. Daar schieten we toch niets mee op. Misschien levert het ons negatieve energie op. En: ER IS WAT ER IS
Zorgen leveren niemand iets op. En ik blijf nog even overeind, beloofd!
- 1
- 2
- 3
- …
- 17
- Next Page »