Een goed gesprek met – mezelf en MS 2/

Dat was 15 jaar geleden

In de eerste aflevering van mijn verhaal vertel ik wat mijn eerste ervaring was met MS. En dat ik dat toen nog lang niet wist. Blijkbaar is de medische stand niet zo geïnteresseerd in het verloop van de gezondheid van patiënten. Tenminste niet als een patiënt, zoals ik, met zoveel verschillende artsen te maken had / heeft. Daar heeft de medische stand het veel te druk voor.

Bekkenproblemen

Tijdens mijn zwangerschap van onze dochter had ik stevige bekkenproblemen. Op het moment dat ik dat had, leek het wel een hype. Veel zwangere vrouwen in mijn omgeving hadden dat. En daarbij weet ik nu: MS-patienten voelen zich beter bij zwangerschap. Misschien had ik gewoon hype-bekkenpproblemen. Een persoon naar wie ik door mijn huisarts werd doorverwezen, zag wat problemen in mijn SI-gewricht, maar ik had volgens haar niets ernstigs. Mijn huisarts constateerde dat mijn lichaam moeite had met de snelle zwangerschappen achter elkaar (21 maanden na elkaar). Dat het daadoor kwam, die bekkenproblemen. Ik heb toen vrij intensief Cesar-therapie gehad.

Verhuizing

Na een verhuizing in Delft en moeite in mijn werk had ik moeite met leven.. Ik heb het nooit langer dan drie en een half jaar uitgehouden. Ik wilde zelf nooit langer, niet omdat ik niet functioneerde, althans ik functioneerde soms niet omdat ik het emotioneel niet kon opbrengen. had ik moeite met leven. Vooral in de volle Randstad. Tenminste, zo dacht ik toen. In overleg met B zijn we naar een andere woonomgeving gaan zoeken. We dachten dat het wel handig zou zijn om naar een plek terug te gaan die we kenden. Ik was de eerste die een nieuwe baan had in  Limburg. Dus het hele gezin verhuisde mee. Ons derde kind was inmiddels bij ons. Hij heeft nauwelijks in Delft gewoond. B. heeft nog een tijd op en neer gereisd naar zijn werkgever in Den Haag. Hij moest hard zoeken naar een nieuwe werkplek in het zuiden. In de Randstad zijn veel meer werkplekken voorhanden dan in het zuiden. B. heeft twee stevige trainings- en coaching-trajecten gedaan (gefinancierd door de werkgever) en hakte vervolgens de knoop door om zelfstandig ondernemer te worden. Dat doet hij nog steeds, geheel naar tevredenheid. Ik ben hem daar 6 jaar geleden met plezier in gevolgd. Ons bedrijf heette al Play-Time, naar de film van Jacques Tati. Play-Time is het gebleven, ondanks alles, nog steeds.

Ik werkte dus ook zelfstandig. Ik had alleen last van somberheid en van duizeligheid.