In Holland staat een huis #Heuvelland

Ons huis staat te koop. Met het aantal belangstellenden schiet het niet op, dat zal geen nieuws voor je zijn. Wij zijn overigens nog niet echt geplaagd door deze trage toestand. We hebben al een huis gekocht, in dezelfde gemeente, Meerssen, maar in een andere kern. We kochten het onder de voorwaarde dat we ons eigen huis vóór september hebben verkocht. Zou dat lukken? Anders blijven we gewoon hier. Ik geloof niet dat iemand in ons gezin er rouwig om is.

Onze trek naar het zuiden

En dan te bedenken dat onze verhuizing naar Meerssen in Zuid-Limburg niet zonder slag of stoot is gegaan.We, mijn geliefde en ik, hebben samen al op veel plekken in Nederland gewoond. De laatste jaren voordat we de grote stap naar het zuiden waagden, woonden we met drie kleine kinderen in de Randstad. In een mooi huis, dichtbij het centrum van een geweldige stad, Delft. Alleen, onze tuin was een postzegel en om de natuur op te zoeken, zouden we een uur of zo moeten reizen, vaak in de file.

Als je bijvoorbeeld de Delftse Hout (volgens KNUS: ‘ het is niet de A13 die u hoort, maar de Noordzee’) natuurlijk genoeg vindt, of het strand (met zijn allen snel paraderen langs snackbar-luchten, want de parkeermeter tikt) zit je in Haaglanden goed. Als je ‘natuurlijk’ wilt, bedoel ik.

Puberzielen

Wij wilden graag meer buitenruimte, voor onszelf en voor de kinderen. We hadden al overal gewoond in Nederland. Uiteindelijk besloten we ons geluk te zoeken in het Heuvelland, de regio waar we allebei geboren en getogen zijn. En we hadden samen nóg een voornemen: we wilden niet in Meerssen (waar geliefde geboren en getogen is) en niet in Bunde (waar ik getogen ben) wonen.

Daar komen die puberzielen om de hoek kijken.We hadden allebei de helft van ons leven ‘daarboven’ (zoals sommige Zuid-Limburgers dat laatdunkend noemen) gewoond. Ver weg van het nest en heel zelfstandig.

Maar we kochten ons huis op een mooie plek in Meerssen. En let op: ik ben er zelfs heel blij mee, met die keuze. Vooral omdat Meerssen prachtig is, dichtbij Maastricht, met veel natuur en wandelgebieden. Ik voelde me lange tijd op vakantie hier. Helemaal super, dus. Ik zou zeggen, als je er nog niet bent, kom dan snel naar hier!

We zijn ‘terug!’

Maar: nog even terug op onze puberzielen die het toch echt niet zo met Meerssen en Bunde hadden. Waar we bang voor waren, gebeurde. Volgens bekenden en familie waren we ‘terug’, onvermijdelijk. En dat schiep blijkbaar ook de vanzelfsprekende verplichtingen. Je erg vaak laten zien op verschillende plekken. Wel of niet iets doen omdat het wel of niet zo hoort.

Het is wel duidelijk dat we weliswaar gingen wonen op bekend terrein, maar dat we zelf heel erg veranderd zijn. We zijn nu zeven jaar verder. We beginnen te wennen aan  ‘ terug’ zijn. We genieten van de omgeving hier, de schoonheid van dit gebied. Zoals mijn zes-jarige zoon 7 jaar geleden (met onvervalste Delftse tongval) zei: ‘Nu weet ik waarom het hier zo leuk is. Hier is altijd feest.’ We genieten, en sommige dingen doen we anders. Daar krijgen we soms scheve gezichten van. maar daar ga ik steeds meer onverzettelijk mee om.

Bijgaand gedicht, ook uit Meerssen wil ik je niet onthouden. Het zegt wat mij betreft veel over het genot van kleine dingen in deze regio:

Hoogtevrees – Rouke van der Hoek
Uit: Wolventeldag, 2008, Atlas

Op een heldere winterdag, de rook stond recht en vormvast
boven de schoorstenen alsof er niets bij kwam, niets af ging,
ontdeed ik met de handzaag  – wie het doodvonnis uitspreekt

moet het zelf voltrekken, dat voorkomt lichtzinnigheid –
de hoogstamkersenboom van onderaf van zijn takken.
In de namiddag was ik boven en durfde voor het eerst

rond te kijken en zag aan gene zijde van het Maasdal
het Kempisch plateau, helder, dennenboom voor dennenboom. De torens van Maastricht, de steenbergen van Gent tot Luik.

Achter mij de hellingbossen van de Geul  en de bezongen weiden:
Mijn ruyters sach men draven seer moedich door dat velt
Het leek alsof mijn zorgen aan de voet van de ladder lagen.

Uit het huis kwam  mijn geliefde met kleinzoon. De wereld
was zoals hij moest zijn en ik voelde dat ik in zekere zin al
bereid was om te gaan. Naar klom toch snel de ladder af.