Eén dezer dagen las ik een tekst van iemand die zegt redelijk te kunnen leven met MS. Door OMS. Ik ben jaloers op hem. Ik doe ook OMS, zoveel mogelijk. En ik spuit Betaferon . En ik gebruik LDN. Het gaat, naar omstandigheden, redelijk met me. Ik kan nog lopen, ik kan zelfstandig naar de supermarkt. Ik heb al minstens 20 jaar ms. Ik ben gelukkig zover dat ik mijn ziekte accepteer!
Gelukkig maar. Ik kan om hulp vragen. Ik accepteer andermans aandacht. Dat is voor mij een belangrijke stap. Het is toch al zo dat mensen hun eigen beeld van me hebben. Ik geef ze nu maar wat ze willen, of wat ík wil dat ze denken. De realiteit. En ik geniet zoveel mogelijk.
Ik accepteer ook wat ik niet kan.
