Een beetje depressief
Na veel te veel gelezen te hebben en ‘afwezig’ te zijn, voel ik me schuldig naar mijn omgeving. Ik kan niets, doe niets, beteken niets. Daar pieker ik over. Om welke reden besta ik (nog)? Wees gerust, een einde aan mijn leven durf ik niet te maken. En ik heb een goed gesprek met B gehad. De oplossing heb ik niet meteen, maar ja: er is wat er is.
Herinnering
Vannacht droomde ik van mijn werk bij Codename Future, over de begeleiding van scholieren bij hun ontwerp van actieplannen (Future Action Plan). Dát vond ik leuk en het bewoog me. Voor de rest denk ik voortdurend aan wat bekende mensen en hun nalatenschap me laten zien en wat recent overleden familieleden me laten zien. Het gaat wel weer iets opleveren. Ik zoek een nieuwe bestemming levensbestemming. En ik accepteer de beperking van MS die ik heb.
