Mijn vorige blogs gingen over mijn zoektocht. Omdat ik me gedeprimeerd voelde over de onzekerheid die MS me biedt. Maar mijn denktocht heeft een oplossing, voor nu. Eén ding is zeker. De ziekte die blijft.
Het valt me op dat veel mensen klagen, wel of onwel.Het heeft wat mij betreft geen zin om daaraan mee te doen, om te denken aan onheilstijding. Dus ik houd het bij ‘hier en nu’. En bij mezelf. Genieten van datgene wat het leven me nog biedt. Acceptatie van dat wat niet meer terug te keren is.
Ik voel nog wat moeilijkheden, voor mijn achterban. Ze moeten veel werk voor me verzetten. B zwaait mijn bezwaren weg.
Dus ik accepteer dat ook maar
