Acceptatie Ik heb het al vaak genoemd in mijn blogs, en ik accepteer mijn ziekte, maar hoe dan? Soms baal ik van verslechtering. Mag dat? Woensdag deed ik bij fysiotherapie oefeningen samen met een dame van 90. Zij kan in sommige gevallen meer dan ik! Mag ik daarvan balen? Ook als ik mijn ziekte geaccepteerde […]
accepteren of omarmen?
Mark Twain: ‘Mijn leven was gevuld met problemen, de meeste hebben zich nooit voorgedaan.’
Acceptatie is wat anders dan overgave
Toen ik dat las bij de voorbereiding van les 5, wist ik even geen voorbeeld. Voor mijn cursisten niet en voor mezelf niet. Want accepteren, dat kunnen we allemaal wel. Maar overgave klinkt toch wat zwaarder. Het lijkt wel op een omarming van iets. En dat terwijl het juist moeilijk lijkt om zaken, vooral moeilijke dingen te omarmen. Het klinkt zo totaal.
Ik heb er heel goed over nagedacht
Ik moest meteen denken aan de onmogelijkheid (voor mezelf dan) om mijn ziekte (secundair-progressieve MS) te omarmen. Acceptatie gaat al moeilijk, maart omarmen? Ik doe mijn best, maar het kost me wat meer moeite om het voor elkaar te krijgen.
Ik heb wat gevonden
Bij ‘revalidatie’ in het ziekenhuis heb ik geprobeerd te fietsen op een driewieler. Want dat moest toch wel kunnen? Ja, mijn kracht is oké, maar ik kan niet zo goed bochten maken, ook niet of zeker niet met een driewieler. Mijn therapeute stelde een scoot-mobiel voor. In eerste instantie ging me dat veel te ver. ‘Ik ben toch nog te jong daarvoor’ dacht ik.. En later heb ik het omarmd. Het geeft me mijn actieradius terug. Voor de kleinere stukken heb ik een rollator. Sinds kort berijd ik met B. een speciale tandem. Mijn actieradius met MS heb ik met liefde omarmd.
Geef een reactie